Στην Αμυγδαλιά Του Πατρικού Κήπου (Του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Πώς  άνθισαν απόψε τα  κλαδιά σου

που σ΄ έντυσαν νυφούλα σε  μια μέρα,

και λάλησε του πόθου σου η φλογέρα,

λουλούδιασαν δροσάτα τα φιλιά σου!

Ως σ΄είδα, μου εφάνη η καρδιά σου

γοργά πώς χτύπαε - ωσάν τη μέρα

μικρούλα που σε φύτεψα πιο πέρα,

στου κήπου μας την άκρη - η ματιά σου,

να βρεί το φίλο που έχασε εζήτα.

Λές νάταν πλάνη, ή νάταν πίκρα

το πατρικό μου σπίτι που είχα αφήσει;

Θυμάμαι τη στιγμή!  Μονάχος βγήκα

απ΄ την πόρτα του σπιτιού - μονάχος μπήκα.

Γεμίζει η στάμνα της ζωής και τρέχει η  βρύση...

Αριστομένης Λαγουβάρδος