Οι παιώνιες (της Ελένης Ταιφυριανου)

Δεν έχω χρόνο για αλλά όνειρα...
Τώρα πια κάθε πρωί
βρίσκω κι από ένα νεκρό μπροστά στην πόρτα μου.
Ούτε να τα κλάψω δεν βρίσκω το κουράγιο...

Γι' αυτό σου λέω
δεν έχω χρόνο για άλλα όνειρα...

Τους νεκρούς μου τους έθαψα όλους
Καθ' ένας φεύγοντας πήρε μαζί του κι από ένα όνειρο...
Κι όσα περίσσεψαν
απογοητευμένοι αυτόχειρες
σωριάζονται κάθε χάραμα στα σκαλιά μου...

Κι έτσι, όπως σκουπίζω κάθε πρωί
τις άδειες μου λέξεις
μαζεύω και τις σωρούς των ονείρων μου,
ανοίγω ένα λάκκο στην αυλή και τις θάβω...

Γέμισε λάκκους η αυλή μου...

Τι περίεργο...
Πάνω από κάθε λάκκο
φύτρωσε και μία παιώνια...
Τι ειρωνεία σκέφτομαι ποτίζοντας τες...

Τα νεκρά μου όνειρα
γίναν λίπασμα
για τις ζωντανές μου παιώνιες...

Ελένη Ταϊφυριανου