Ο ίδιος Ήλιος (του Βασίλη Σπανού)

Ο ίδιος ήλιος ανατέλλει
ο ίδιος ήλιος πάλι δύει
κι' η νύχτα έρχεται
για όλους
κι'η μέρα που όλοι καρτερούμε
ν΄ανοίξουμε τα μάτια
για να δούμε
πως τίποτε δεν άλλαξε
η πως αλλάξαν όλα
που μέσα στα όνειρά μας
εμείς ζούμε.
Και τι ζητάμε
πέρα από μι'αγκαλιά
κι' ένα απλωμένο χέρι
που θα μυρίζει
έρωτα και χάδι
όπως μυρίζει το λουλούδι
που το'χουμε ποτίσει
στο μπαλκόνι.
Φθινόπωρο έρχεται,
και πέφτουνε τα φύλλα
σαν της ζωής
τα χρόνια που περνούνε
χειμώνας άνοιξη και καλοκαίρι
πως όλα πέρασαν
που δεν θα ξαναδούμε
τα ίδια πάντα είναι
η μήπως όχι;
Ο ίδιος ήλιος δύει κι' ανατέλλει
κι' η νύχτα παίρνει
αυτά που της ανήκουν
και 'μεις
μαλώνουμε και αδικούμε
διαπληκτιζόμαστε φυγομαχούμε
χωρίς να μετανιώνουμε
γι'αυτά
που τα μπορούμε
και δεν τα κάναμε
τη νύχτα η τη μέρα
όταν ο ίδιος ήλιος
για όλους δύει κι' ανατέλλει

Βασίλης Σπανός