Νοσταλγία σαν φύγεις (του Τάκη Πάνου)

Σε κάθε ποίημα σε κάθε λέξη
ένα κομμάτι της ψυχής σου τ' άφηκες δώ
να το κρατώ ιλαρό στεκάμενο φως μπρος τα μάτια μου
χέρι σε χέρι στόμα σε στόμα θα δώσω ζωή

γης κι ουρανός
πνιμένος στης θαλασσιάς μιαν άκρη
αμέτρητες πληγές σα μια εικόνα αγιασμένη
σ' άπειρα όνειρα σου ματαιωμένα

Κι όμως εσύ
δεν μ' απαντάς ποτέ σου,
εσύ
σαν ν' άφηκες πόρτες ανοικτές πίσω από τις λέξεις
σαν να μην θέλησες δρόμους  να κλείσεις

ακόμη κι αν λείπεις
όταν σε φθάνω

και κάθε το γλυκοχάραμα με βρίσκεις
μες το βυθό μου ένα ναυάγιο

μια ανέλκυση του πορσελένιου αμφορέα
από την αρχαία Κίνα τ' αραβούργημα
απ' εποχής του Γωγ και του Μορφέα

Μα σ' αγαπώ βαθύτερα σαν φεύγεις απ' το κύμα
κι άνεμος απλώνεται να ανιστορεί στη θάλασσα
τα περιγιάλια γαληνά πριν την βροχή
πριν συναχθεί η ψυχή από τη λέξη μες το
ποίημα

Τάκης Πάνος