ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ; (της Σμαραγδής Μητροπούλου)

(αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο)
«Μα πώς είναι δυνατό, κυρία, να μη γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ξενοφώντας; Να πάρουμε τώρα τηλέφωνο το ληξιαρχείο να μάθουμε»
«Κυρίαααα, ο συμμαθητής μου λέει πως είμαι άσχημηηηηη».
Τελικά, οι μέρες μου στην τάξη με τους… κουζουλόγατους (ναι, έτσι τους αποκαλώ) δεν είναι ποτέ πληκτικές.  Ο καπετάν φασαρίας που πετάγεται συνέχεια, ο καλλιτέχνης που τραγουδά «καψούρικα άσματα», η drama queen και οι δύο… βοηθοί που τσακώνονται για το ποιος είναι πιο αποτελεσματικός στη διανομή των…φωτοτυπιών. Οι περισσότεροι ενίοτε καταλήγουν στο…γραφείο. Όσο για μένα, σίγουρα θα αγιάσω στην παρούσα ζωή. Ο Δημητράκης, ο Αλέκος, η Μαρουσώ (που επιμένει να τη φωνάζουν Μαρί), ο Λάμπρος και ο Μανόλης είναι μόνο μερικοί απ’ αυτούς… όμως… πώς μπορώ να μη σας αγαπώ, παιδιά μου;(...)
«Εγώ θα μοιράσω τα ερωτηματολόγια…», φώναξε ο Μανόλης κι έκανε να τρέξει προς την έδρα.
Ο Λάμπρος τον άρπαξε από το μανίκι.
«Εμένα έχει ορίσει βοηθό η κυρία!» του είπε στραβοκοιτάζοντάς τον. «Εσύ είσαι    αργοκίνητος! Μέχρι να μοιράσεις…». Αυτό γίνεται πάντα όποτε τους δίνω σημειώσεις για το μάθημα. Και τελικά καταλήγουν να μοιράζουν κι οι δύο, ο ένας στη δεξιά πτέρυγα κι ο άλλος στην αριστερή, μετατρέποντάς το σε…αγώνα δρόμου. Τελικά, με τις σκανταλιές σας με κάνετε να χαμογελώ. Πώς μπορώ να μη σας αγαπώ, παιδιά μου;

Σμαραγδή Μητροπουλου