Ενύπνιο (της Δωρας Μεταλληνου)

Νιόβγαλτα φιλιά κρατούσαν τα χελιδόνια στο φευγιό τους
ατρύγητους πόθους έρωτα
σφιχτά κρατούσαν τις θάλασσες διαβαίνοντας
μύρο απ' αλάτι τις κερνούσαν
απ τα μαλλιά μου πέρασε το καλοκαίρι
έπαιξε ο άνεμος ανάμεσά τους
και σε πεντάγραμμα έγραψε το τραγούδι σου
το φεγγάρι ακόμα δεν έγειρε
στο λιμανάκι ''η Αθηνά'' λίκνιζε ήλιους
ξεχάστηκαν οι πόλεμοι στη θωριά σου
η περικεφαλαία παρά πόδας
ήταν και κείνο το βλέμμα που τρύπησε τα σύμπαντα
οι ρανίδες καθώς χτυπούσαν στην κουπαστή
ημέρευε ο εκ γενετής φόβος
κι όταν έπεσαν οι ίσκιοι στα νερά
ακόμα ο γλάρος κένταγε ραμφίζοντας αγάπες
μουρμούριζε η κυματούσα
πότε ημέρευε σαν τη διαβαίναμε
πότε έκλαιγε κι αποχαιρετούσε
λαμνοκόποι τα βράδια στη βάρκα του φεγγαριού
περνάγαμε αργά βαριανασαίνοντας
να μην τελειώσει τούτο το καλοκαίρι
να μην πάρει μαζί του τη χαρά
οι θάλασσες χωρίζουν
οι θάλασσες σμίγουν
τα καλοκαίρια περνούν
τα καλοκαίρια έρχονται
θα βγει η Ευρυδίκη δε μπορεί,
να δει το φως
καθώς θα ξεδιπλώνονται τα όνειρα
θα χτυπάνε κρόταλα μεθυσμένα
να σαρκώσουν το άσαρκο
θα γεύονται κόκκινους καρπούς τα χείλη
θα μοσχοβολά η αγάπη γιασεμί
τα χείλη θα κεντούν χαμόγελα
θα ξεχαστούν οι αποπροσανατολισμένες προσμονές
τα αξεδίπλωτα θα φωνάζουν αποφυλάκιση
τα όνειρα δεν θα μας καίνε πια
θα έρθει κι ο φτερωτός ταχυδρόμος
με μαντάτα απρόσμενα
το όνομά σου στον αποστολέα
το δικό μου στον παραλήπτη
και μέσα ένας φρέσκος κάμπος
με υπογραφή....
Πεπρωμένο.


Δώρα Μεταλληνου