Νύχτα χωρίς μέρα (της Πόλυ Μίλτου)

Πόνεσα.
Με βρήκε η μαχαιριά στην καρδιά.
Η νύχτα της νύχτας κάλυψε το χάος μου.
Η μέρα δεν ξημέρωνε. Αργούσε.
Ήθελα να φωνάξω.
Ήταν που όλα πνίγηκαν μέσα μου.
Και σώπασα.
Συντρίμμια οι ελπίδες της χαράς μου.
Ήσουν εσύ, άνθρωπε, φίλε.
Ήσουν εσύ, ο αγαπών.
Ήσουν εσύ, ο αγαπημένος.
Ήσουν εσύ, που ξεχνάς.
Άβυσσος η απόγνωση.
Συμφορά.
Η αγάπη άργησε να φιλήσει τον κόσμο.
Στην πόρτα μας κενό.
Στο σπίτι της οχλαγωγίας, μίσος.
Κυβερνήτης ο άνους και φαύλος.
Άγριες διαθέσεις απάρνησης λογικής.
Όλα λεκιάσαν από αίμα αθώων.
Ως πότε;
Ήταν τόσο όμορφα όλα.
Ήταν όλα φως.
Τώρα, ένα κερί αχνοσβήνει.
Χάνεται σε κάθε ριπή σύγχυσης.
Στο κονάκι μας φωλιάζει εγωισμός.
Αχ, ψυχή μου απελπισμένη.
Ερημιά.
Πεθαίνουμε από μόνοι μας.
Αιτία η απονιά. Και ο φθόνος.
Ψάχνω να καταλάβω...
Γιατί;
Η καρδιά μου έσπασε.
Κλαίω.
Ο Ήλιος αρνείται να βγει.

Πόλυ Μίλτου