Αν θέλουμε δίκαια να μιλάμε (της Παρασκευής Κηπουριδου)

Τα βέλη του ήλιου ωχρά,
στης μέρας το ψυχρό θάμπος.
Αδειανό κοχύλι η σιωπή.
Σε λυκόφως ανοχής
υποδόριο ρυάκι η οργή.
Σε αδιαφανή φλέβα ρέει.
Θαμπός κόσμος.
Δίκιο
μοίρασμα
ανθρωπιά
όνειρα,
κομμάτια ενός καθρέφτη,
σπασμένου από άπληστη γροθιά.
Δυο στρατόπεδα ο κόσμος.
Άδικοι κι αδικημένοι,
πλούσιοι και φτωχοί,
διαψευσμένοι και προδότες.
Αγαθά άνισα μοιρασμένα.
Οι ευθύνες μοιρασμένες ίσα.
-Αν θέλουμε δίκαια να μιλάμε,
αυτούς τους άδικους καιρούς.-
Η σιωπή δεν είναι απλά ανοχή.
Σημαίνει συμβιβασμό.
Σημαίνει συνενοχή.
Η μεμψιμοιρία ανώφελη.
Τρέξε…φύγε μακριά,
από του φόβου η σκιά.
Άσε λεύτερο το σθένος
στις φλέβες να κυλά.
Ο κόσμος με αγώνα αλλάζει.
Αποφασισμένα χέρια αδικημένων,
το οικοδόμημα του κόσμου χτίζουν.
Πάνω σε νέα θεμέλια γερά.
Κάποιοι τρελοί κι ονειροπόλοι,
επιστρατεύουν τη δύναμη της ψυχής.
Σβησμένους ήλιους ανάβουν.
Με την άσβεστη σπίθα της ελπίδας.
Με τόλμη, ανθρωπισμό και δικαιοσύνη.
Όσο κι αν μοιάζει αθέατη,
-η δύναμη των κατατρεγμένων-
κινητήρια δύναμη είναι.
Κολυμβήθρα αναγέννησης,
ενός καλύτερου κόσμου.
Αρκετά κοιμήθηκες
Αφυπνίσου.
Με φορεσιά ελπίδας ντύσου
Ζήσε το θαύμα στην άχαρη ζωή σου


Παρασκευή Κηπουριδου