Σκιές (της Πολυξένης Ζαρκαδουλα)

Σ' ένα δωμάτιο καθόταν μόνη...

Κοίταζε από το παράθυρο, κάθε βράδυ το ίδιο πράγμα...

Να παρακολουθεί τη σκιά του...

Να τον βλέπει δειλά, κλεφτά...

Να τον ζητάει τις νύχτες στα όνειρά της...

Να νομίζει πως τον κρατάει κοντά της..

Αυτή είναι η συντροφιά της εδώ και τρία χρόνια..

Ο βαθύς της καημός, η πληγή που ακόμη αιμορραγεί...

Τις ημέρες καμουφλάρει τα σημάδια

μα το φως του φεγγαριού τα φέρνει στην επιφάνεια...

Και τρέχει το αίμα, μυρίζει απελπισία, θάνατο...

Πολυξένη Ζαρκαδουλα