Αγέρας ήταν (της Λιλης Βασιλάκη)

Πέρασε ο αγέρας κάτι ψιθύρισε,
ή ήταν η ηχώ που αντιμίλησε;
Νομίζω, είπε, πως θέλεις να 'ρθεις,
μα όλο ψάχνεις το μονοπάτι...
Ίσως, να είπε, πως τώρα βρέχει...
είναι αργά και πια τρένο δεν έχει...
Ίσως, να είπε, γι' αυτόν  τον Μάρτη,
πως ψάχνεις να 'βρεις καιρό στο χάρτη...
Μα πάλι, δεν ξέρω...ίσως, να είπε, ίσως,
να μη γυρίσεις ποτέ πια πίσω...

Αγέρας είναι...
Σαν τάφος δεν μαρτυράει...
Τα μυστικά, σφιχτά κρατάει.
Κι όλο φυσάει και όλο τρέχει,
και λίγο χρόνο, ποτέ δεν έχει...
Στάσεις δε κάνει, δεν παίρνει ανάσα.
Και όλο έρχεται και όλο φτάνει,
μα, όταν φτάνει, φρένα δεν πιάνει...
Κι είναι γεμάτος από τη σκόνη,
απ' τις ψυχές που τις πληγώνει,
όταν ακίδα μέσα τρυπώνει...
Κι είναι γεμάτος από τα ρίγη,
που του τα βάζει η παγωνιά
μες στο σακίδιο, λίγο πριν φύγει...
Μα και τη ζέστη στις θημωνιές,
εκείνος με ζέση κρύβει...

Αγέρας είναι..
Περνά αδιάφορος, όμως, στο διάβα του
τα πάντα σαν την αντάρα σέρνει.. .
Όλα εκείνα, που θέλει, δεν θέλει,
από τις σκέψεις όλα τα παίρνει...
Είναι γεμάτος με όλα τα όνειρα
και με χρυσές, ζεστές αχτίδες.
Ίσως τ' αφήνει πάνω σε ράγες,
όπου  κυλούν ζωής ελπίδες.
Ίσως τα ρίχνει μες σε βαγόνια
κι αυτά τα θάβουν βαθιά στα χιόνια...

Αγέρας είναι...
Μπορεί να κλαίει και να χορεύει...
Μα και να παίζει, να τραγουδάει...
Μόνος τα πίνει,  μόνος μεθάει,
μόνος κοιμάται, μόνος ξυπνάει
κι όταν τ' αρέσει, χαμογελάει!

Αγέρας είναι...
Μέσα στη σφαίρα, μόνος γυρνάει,
σαν το "μποέμ" μόνος διαβαίνει...
Μπαίνει ως μέσα μας, μας κυριεύει,
αιχμαλωτίζει, μας βασιλεύει!
Πότε με θλίψη, πότε με χάρη,
δεν τον πτοεί, ούτε ο ήλιος,
ούτε η νύχτα, μη το φεγγάρι...

Αγέρας είναι...
και τον μισώ και μου αρέσει,
μα, δεν τον μέλλει αυτή η σχέση!

Αγέρας είναι...
Ο,τι τ' αρέσει με πείσμα κάνει.
Μόνος του ζει, μόνος πεθαίνει...
Ανάσα παίρνει και ανασταίνει...


Λιλη Βασιλάκη

συλλογή "ροές ψυχης"