Κι ίσως στη ζωή μου να μην είχα κανέναν περισσότερο δικό μου από εσένα.
Και δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα να σ' έχω ανάγκη.
Και δεν κατάλαβα πως δέθηκα.
Και δεν πρόσεξα πως σου αφέθηκα.
Πως σου ανοιχτηκα.
Πως κατάφερες να τραβήξεις τις βαριές κουρτίνες μου βλέποντας την αμοντάριστη πλευρά μου.
Όμως έχω εσένα.
Και φοβάμαι μη σε χάσω σαν τους άλλους.
Και δεν έχω ιδέα πως θα σε κρατήσω κοντά μου.
Και δεν σκαμπάζω από αυτά, από πολύπλοκα σχέδια και τερτίπια.
Δεν βρήκα καμιά καλή δικαιολογία για να σε ζητώ κι απόψε.
Μάλλον για μια ακόμη φορά θα χρειαστεί να σου εκδηλωθώ.
Πάντα μου προκαλούσε αμηχανία αυτό.
Όμως έχω εσένα.
Ακόμη κι όταν λείπεις.
Στα τραγούδια που σου σιγοτραγουδώ.
Στα ασυγχρόνιστα γέλια κάθε φορά που θυμάμαι τα αστεία μας.
Στις αυτοκαταστροφές μου, να με τραβάς από τους πυθμένες.
Στις αδικαιολόγητες αιθεροβασίες μου, να με τσακίζεις άγαρμπα στο έδαφος, βάζοντας μου ιώδιο στις πληγές.
Στις στιγμές που απλώς αφήνομαι σ' έναν γλυκό ύπνο κι εσύ μένεις να με κοιτάς πως ανασαίνω.
Όμως έχω εσένα.
Να μ' αγαπάς για δυό.
Κυρίως όταν δεν μ' αγαπώ εγώ.
Κυρίως όταν δεν με βρίσκω.
Κυρίως όταν δεν έχω κανέναν, ούτε καν εμένα
Έχω εσένα.
Σ' αγαπώ.
Έλενα Κορινιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου