Το φύλλο το κίτρινο το χρυσό (της Πόλυς Μίλτου)

Φύλλο κίτρινο χρυσό, ξεχωριστό.
Δε σημαίνει τίποτα το λαμπερό σου χρώμα.
Προσπάθησες πολύ να βάλεις την πιο χαρούμενη όψη.
Να γίνεις ελκυστικό στα βλέμματα
Προσπάθησες να φέρεις ένα μήνυμα ειρήνης.
Όμως...
Ο αέρας σού φέρθηκε άδικα.
Άλλα, φύλλα ξερά, σκοτεινά, βρήκαν διαφυγή στη γη.
Άλλα, πιο μαραμένα και άχαρα έπεσαν σε χώμα καλό.
Άλλα, το ίδιο λαμπερά και πιο όμορφα...
Είχαν τύχη μεγάλη.
Τα γνώριζαν οι βροχές και τα έριξαν εγκαίρως.
Το ποτάμι τα μετέφερε στην πλάτη του να γίνουν τροφή.
Άλλα... είχαν τύχη εκλεκτή.
Τα θαύμασαν οι άνθρωποι.
Τα μάζεψαν με φροντίδα να τα κάνουν πίνακα χαράς.
Μα έτυχε εσύ να πέσεις σε λάθος χέρια, καημένο.
Έτυχε να ριχτείς σε λάθος δρόμους.
Έτυχε να μη σε γνωρίζει κανείς κι ας είσαι στη γη σου.
Έτυχε να μη σε αγαπήσουν οι περπατητές.
Έτυχε να μη σε στηρίξουν οι φίλοι...
Τώρα, στις λάσπες χωμένο περιμένεις μόνο
για ένα πάτημα αισχρό και σκληρό.
Να!...
Με χαμόγελο.
Να!...
Με δύναμη.
Κοίτα, περπατάμε στα νερά και σφυρίζουμε τραγούδια.
Είσαι άτυχο.
Δεν είχες κανέναν.
Κι αν είχες λάμψη στην όψη σου;
Κι αν ονειρευόσουν το αύριο;
Ε, και;
Δεν είχες κανέναν.
Αυτό έχει σημασία.
Είχες να αντιμετωπίσεις μόνο σου την απαξίωση όλων.
Ζούσες, βλέπεις, στον τόπο σου.
Μα δεν το ήξεραν όσοι δεν κάθισαν να μάθουν.
Ζούσες, βλέπεις, με ξένους- δικούς.
Και βρέχει αδιαφορία ασταμάτητα και επικίνδυνα.
Βρέχει ακόμα.
Κακόμοιρο, ολόλαμπρο φύλλο!
Μη χτυπιέσαι άδικα. Δε θα σε δει κανείς ποτέ.
Σώπα, κοιμήσου...
Η ζωή είναι άδικη... Οι άνθρωποι είναι άδικοι.
Οι φίλοι είναι άδικοι.
Σε ξέχασαν μόνο στο βάλτο. Δεν τους νοιάζει.
Κοιμήσου βαθιά! Έρχεται νύχτα!


Πόλυ Μίλτου