Ήταν Απλώς ένα όνειρο (της Μαρίας Νάντη)

'Ητανε στην αγκαλιά των γονιών της,
ήρεμη κι ασφαλής μέσα
στην απέραντη θαλπωρή του σπιτιού της
όταν αντιλήφθηκε πως δεν ήταν
τίποτε άλλο από ένα όνειρο ...

Δεν είχε ποτέ χαθεί ...

Δεν είχε ποτέ ξεχάσει ποιά είναι.
ποιός ήταν Ο Πατέρας, Η Μάνα, Τα Αδέλφια της ...

Δεν είχε ποτέ φύγει από το σπίτι της ...

Δεν βρέθηκε ποτέ ανάμεσα σε ξένους,
περιπλανώμενη σε άγνωστα μέρη ...

Ακόμη κι αυτό το φρικτό συναίσθημα,
πως κάποιος την είχε χωρίσει στα δύο,
πως την είχανε διώξει από την πατρίδα της,
πως πρόδωσε όλα όσα αγαπούσε,
πως περπατούσε σε μια απέραντη έρημο
κι έψαχνε διψασμένη να βρεί νερό,
πως έψαχνε πεινασμένη για λίγο ψωμί,
πως έψαχνε κουρασμένη κάπου να γύρει,
πως έψαχνε μέσα στο κρύο κάπου να ζεσταθεί,
πως έψαχνε κυνηγημένη κάπου να κρυφτεί ...

Όλα μα όλα, ήταν απλώς ένα όνειρο ...

Πάντα δίπλα της ήταν Η Μάνα να την σκεπάζει,
Ο Πατέρας να την νουθετεί,
πάντα εκεί, στο σπίτι της το πατρικό,
στην αγαπημένη πατρίδα της,
σε όλα εκείνα που πάντα θυμόταν
και που για μιά φευγαλέα στιγμή που είχε κλείσει τα μάτια της
και την είχε πάρει ο ύπνος, ήταν σαν να μην τα γνώριζε ...

Ήταν Απλώς ένα όνειρο ... Τώρα πέρασε πιά ...

Μαρία Νάντη