… το τρανζιστοράκι επέμενε να βαράει
και ο απόηχος από το μινοράκι μιας άλλης αυγής,
χάιδευε απαλά τη λήθη…
Η μελωδία σηματοδοτούσε την Πέμπτη εποχή
κι εγώ βρισκόμουνα ήδη στην Έκτη…
σε μια αλλόκοτη διάσταση, πέρα απ το χρόνο και τον τόπο,
σ ένα κήπο λευκό και καθάριο,
σαν το λευκό της αγνότητας,
σαν το λευκό της προσδοκίας και των αγγέλων…
Η μόνη παραφωνία, δυο σταγόνες κόκκινου κρασιού…
Σημάδι στο λευκό μου μπλουζάκι,
όμοιες με το αίμα που έχυσε ο Αντώνιο
καθώς αντίκρισε νεκρή τη δική του Κλεοπάτρα…
Το μινοράκι εξακολουθούσε να βαράει
και η αυγή με βρήκε με τα μάτια πρησμένα…
Η Έκτη εποχή ήταν ολόλευκη,
μα εμείς δεν κουμαντάραμε να ζήσουμε ,
ούτε με τέσσερις…
Μάρθα Κανάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου