Ατιτλο (της Μαρίας Νάντη)

Τις νύχτες μου, εγώ,

τις ξόδευα κοιτώντας
τα Φεγγάρια σου,

νανούρισμα γλυκό
γινόμουν,

να μπορείς να κοιμηθείς,
να ονειρευτείς ...

Εγώ που ξύπναγα
στο φώς της Ανατολής σου
και άφηνα τον Ήλιο σου
τα πρωινά μου, να ζεστάνει ...

Αγάπη μου,
εγώ που πέθαινα,
κάθε στιγμή που έφευγες,

και έτρεχα
ξοπίσω σου, σώμα νεκρό,
να κλέψω οξυγόνο
απ`τον αέρα που ανασαίνεις ...

Για εσένα
αγάπη μου, εγώ,

Διάττοντας Αστέρας
πάντοτε να χάνομαι

μέσα στο άπειρο σου ...

Μαρία Νάντη 

-