Είμαι καλά αδελφέ (της Μαρίας Νάντη)

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τα Όνειρα, δεν αντέχουν στο κρύο
κι έτσι, φυτεύω εφιάλτες να μου κρατάν
συντροφιά μες στις νύχτες, όμως είμαι καλά .

Κάποια πρωινά, Ο Ήλιος, έρχεται και μου χαμογελάει
και τα σύννεφα, πάντα με χαιρετάνε
όπως περνάν από Τον Ουρανό ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Το Άγαλμα, στην μέση της πλατείας,
δεν μου μιλάει ποτέ, δεν με κοιτάζει καν,
δεν μου ανταποδίδει ποτέ, κανένα του νεύμα,
δεν μοιράζεται καμμία του σκέψη μαζί μου,
όμως είμαι καλά .

Το απέναντι παγκάκι, κάθεται πάντοτε μόνο του,
γι' αυτό, κάποιες φορές, πηγαίνω και κοιμάμαι αγκαλιά του,
για να μοιάζει μικρότερη η μοναξιά μας ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τις οδύνες που πέρασαν,
τις μέτρησε η υγρασία πάνω στα κόκκαλά μου
και τις λάξευσε ολάκερο τ' αλάτι των δακρύων μου,
πάνω στο πρόσωπο και στο σώμα μου,
όμως είμαι καλά .

Εδώ, Στην Μεγάλη Πολιτεία, τα σύρματα,
είναι πάντοτε μάυρα και τα σπίτια, πάντοτε γκρίζα,
όμως τα πράγματα, έχουνε εκσυγχρονιστεί,
γίναμε πιά ποντέρνοι, πολιτισμένοι,
πλασσάρουμε κάλπικες Καλημέρες,
χαρίζουμε χρεοκοπημένη ανθρωπιά,
πετάμε χάμω αποτσίγαρα κι άντε
και καμμιά δεκάρα για κάνα φτωχό
κι ύστερα, προσπερνάμε με ένα παγωμένο χαμόγελο
και μια ανάμνηση ζεστής αδιαφορίας ...

Είμαι καλά Αδελφέ .

Τα Χρόνια μου, γέρνουνε πιά κουρασμένα,
αλλά στην καρδιά μου,
υπάρχει πάντα χαραγμένη η λέξη :
- Κ Ο Υ Ρ Α Γ Ι Ο - ...

μονάχα να, τα πόδια μου δεν με βαστάνε
και τα χέρια μου τρέμουν,
τα ρούχα μου πολυκαιρισμένα
και βρώμικα πιά, δεν με χωράνε
κι έτσι, μ' εγκατέλειψε και η τελευταία μου ελπίδα,
όμως είμαι καλά .

Μόλις πέθανε Ένα Λευκό Περιστέρι
και δανείστηκα λίγο απ' το αίμα του
κι ένα κομμάτι Ψυχή για να σου γράψω ένα γράμμα ...

- Είμαι καλά Αδελφέ .

Αν περάσεις και με δείς να κοιμάμαι,
μην με ξυπνήσεις ...
θα είναι η πρώτη φορά
που κατόρθωσα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου,
θα έχω φύγει για πάντα, όμως είμαι καλά .

 © Μαρία Νάντη -