ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 35Χ45 με ακρυλικά χρώματα σε καμβά
Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018
Βόλτα στη Νεα Υορκη (της Κωνσταντινας Κρατημένου)
ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Πίνακας ζωγραφικής διαστ. 65Χ70 με ακρυλικά χρώματα σε καμβά
Το τελευταίο ζεμπέκικο (της Ζωής Χαλκιοπούλου)
Μόλις ξεκίνησε να παίζει
το αγαπημένο της ζεϊμπέκικο. Τράβηξε μια
γερή ρουφηξιά κρασί και γύρισε το κεφάλι στην ορχήστρα. Της κόπηκε η ανάσα
μόλις τον είδε. Ένα κυπαρίσσι με απλωμένα κλαριά γέμισε τη πίστα. Χτυπούσε τα
πόδια του στη γη και σπαρταρούσε η ψυχή της. Τα χέρια του αναρχικά φώναζαν το
όνομά της. Αργά σηκώθηκε και γονάτισε κοντά του. Κάθε στροφή του μύριζε
λεβεντιά. Μια σταγόνα ιδρώτα ξέφυγε απ το μέτωπό του και καρφώθηκε στη καρδιά
της. Σκληρός αντίπαλος ο πόνος του, και να τον λιώσει προσπαθούσε. Μ αυτή η
ξένη έγινε σύμμαχος στ' αντρίκειο σώμα. Θα
αποτελείωνε τα κομμάτια που βάραιναν την ανάσα του. Τα μάτια του καρφώθηκαν
πάνω της. Τώρα χόρευε μόνο για κείνη. Ήταν δικός της. Ξεχνιούνται όλα σ αυτό το
μοίρασμα. - Θέλω τη ζωή μου μαζί σου, φώναζε το κορμί της.- Δεν μου έμεινε τίποτα,
μόνο να βουτάω στη πίστα να θυμηθώ τη χαρά μου, φώναζε το δικό του. Στη
τελευταία στροφή δεν άντεξε. Έσκυψε το κεφάλι της και περίμενε. Αν την αρνιόταν
θα έσκαβε με τα χέρια το χώμα να κρυφτεί. Τελείωσε το τραγούδι και έπεσε
ησυχία. Αυτός πήρε το ποτήρι του και της πρόσφερε να πιει.
- Χίλια λάθη έκανε η
καρδιά, χίλια κομμάτια ας γίνει, φώναξε και το έσπασε.
Παίξτε...
- Θέλω τη ζωή
μου μαζί σου.
Μ αυτός δεν ακούει.
Συνεχίζει να χορεύει και να την κοιτάει στα μάτια, μέχρι η ζωή να του δώσει
πίσω αυτά που του χρωστάει.
ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ (της Ελένης Ταϊφυριανου)
Πάρε ένα φύλλο δάφνινο,
και φέρε το στα χείλη,
μη φοβηθείς την πίκρα του
μα φύσηξε επάνω.
Κράτα το λίγο πλαγιαστό
και άκου τον λυγμό του,
πως γίνεται το φύσημα
παράπονο να στάζει?
Φύσα στο φύλλο φύσηξε,
τραγούδι ν' αρχινήσει.
Στα χείλη η πίκρα θα γενεί
γλυκόπιοτο μεθύσι.
Και στου κορμού τις εγκοπές
θα τρέξει το ρετσίνι,
να το γευτούν οι μέλισσες
να ζαλιστούν στα κλώνια.
Φύσα στο φύλλο φύσηξε,
μη σταματάς τραγούδα...
και φέρε το στα χείλη,
μη φοβηθείς την πίκρα του
μα φύσηξε επάνω.
Κράτα το λίγο πλαγιαστό
και άκου τον λυγμό του,
πως γίνεται το φύσημα
παράπονο να στάζει?
Φύσα στο φύλλο φύσηξε,
τραγούδι ν' αρχινήσει.
Στα χείλη η πίκρα θα γενεί
γλυκόπιοτο μεθύσι.
Και στου κορμού τις εγκοπές
θα τρέξει το ρετσίνι,
να το γευτούν οι μέλισσες
να ζαλιστούν στα κλώνια.
Φύσα στο φύλλο φύσηξε,
μη σταματάς τραγούδα...
Ελένη Ταϊφυριανου.
Αλλοθι (της Δώρας Μεταλληνού)
Δεν καταδέχτηκες να περάσεις ούτε κι απόψε
Ήτανε βλέπεις ο καιρός ανταριασμένος
Απειλητικά κύματα έσκαγαν στο μόλο
Τα γλαροπούλια είχανε κρυφτεί κάτω από τις φτερούγες τους
Φανός θύελλας δεν υπήρχε
κι ο φάρος από καιρό σβηστός
οι δρόμοι κλειστοί
τα καράβια ανέλπιδα στεριάς
Δύσκολοι οι καιροί για ναυαγούς
πουθενά ακτή σωτηρίας
Τα σπουργίτια στην αυλή τσιμπολογούσαν κάτι απομεινάρια
σουσαμένιου κουλουριού που είχα τινάξει από το παράθυρο
Με το πρώτο φύσημα εξαφανίστηκαν κάτω από τα κεραμίδια
τα νυχτολούλουδα έγειραν,
έκλεισαν γρήγορα τα μάτια
μα δεν κοιμήθηκαν
Πως άλλωστε
Μια αντρική φιγούρα πέρασε
είχε μια παράξενη νύχτα στο βλέμμα.
Φοβήθηκα.....
Όχι δεν μπορεί να ήσουνα εσύ
Άναψα το καντήλι να προσευχηθώ!
Μια δακρυσμένη Παναγιά μετρούσε την απουσία
Προσευχήθηκα....
Να γυρίσεις
Να πάψουν τα όνειρα να θαλασσοπνίγονται
Να σε μισήσω!
Πως όμως;
Αφού είχες άλλοθι την αντάρα των καιρών.....
