Μόλις ξεκίνησε να παίζει
το αγαπημένο της ζεϊμπέκικο. Τράβηξε μια
γερή ρουφηξιά κρασί και γύρισε το κεφάλι στην ορχήστρα. Της κόπηκε η ανάσα
μόλις τον είδε. Ένα κυπαρίσσι με απλωμένα κλαριά γέμισε τη πίστα. Χτυπούσε τα
πόδια του στη γη και σπαρταρούσε η ψυχή της. Τα χέρια του αναρχικά φώναζαν το
όνομά της. Αργά σηκώθηκε και γονάτισε κοντά του. Κάθε στροφή του μύριζε
λεβεντιά. Μια σταγόνα ιδρώτα ξέφυγε απ το μέτωπό του και καρφώθηκε στη καρδιά
της. Σκληρός αντίπαλος ο πόνος του, και να τον λιώσει προσπαθούσε. Μ αυτή η
ξένη έγινε σύμμαχος στ' αντρίκειο σώμα. Θα
αποτελείωνε τα κομμάτια που βάραιναν την ανάσα του. Τα μάτια του καρφώθηκαν
πάνω της. Τώρα χόρευε μόνο για κείνη. Ήταν δικός της. Ξεχνιούνται όλα σ αυτό το
μοίρασμα. - Θέλω τη ζωή μου μαζί σου, φώναζε το κορμί της.- Δεν μου έμεινε τίποτα,
μόνο να βουτάω στη πίστα να θυμηθώ τη χαρά μου, φώναζε το δικό του. Στη
τελευταία στροφή δεν άντεξε. Έσκυψε το κεφάλι της και περίμενε. Αν την αρνιόταν
θα έσκαβε με τα χέρια το χώμα να κρυφτεί. Τελείωσε το τραγούδι και έπεσε
ησυχία. Αυτός πήρε το ποτήρι του και της πρόσφερε να πιει.
- Χίλια λάθη έκανε η
καρδιά, χίλια κομμάτια ας γίνει, φώναξε και το έσπασε.
Παίξτε...
- Θέλω τη ζωή
μου μαζί σου.
Μ αυτός δεν ακούει.
Συνεχίζει να χορεύει και να την κοιτάει στα μάτια, μέχρι η ζωή να του δώσει
πίσω αυτά που του χρωστάει.
Ζωή μου..εξαιρετικό!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή