Τα λιμάνια (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Εσύ Κυρά που με ακούς, εσύ που με διαβάζεις,
εσύ ποτέ δεν με λυγάς, μονάχα μ' ησυχάζεις.
Εσύ μαγγάρεις την θηλιά π' ολημερίς με πνίγει,
εσύ που ανάσες μου σκορπάς μες στη ζωή την λίγη.

.

Το ξέρω το ταξίδι μου θα 'ναι γοργό και λίγο,
ας είναι που ταξίδεψα στα πέλαγα πριν φύγω.
Δεν είναι η νύχτα που μιλάει μήτε και το μουράγιο,
μα είναι η στέρφα η γη που χάνει το κουράγιο.

.

Κι αν είναι πια ν' αμοληθώ ας είναι στα νερά σου,
να λυτρωθώ και να γευτώ εκείνο τ' άρωμα σου.
Να 'χει μπουνάτσα ο καιρός, να μου γελούν οι γλάροι,
σαν θ' αγκαλιάσω Θάλασσα, να με κοιτούν οι φάροι.

.

©Kalliopi Tsouchlis

Άνθρωποι τρωκτικά (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Οι κοινωνικοί γύπες,
οι άνθρωποι τρωκτικά....
Παγόβουνο έχουν καρδιά
εμφάνιση καθώς πρέπει
Αθώων σβήνουν χαρά
γελούν ανατριχιαστικά
Μάσκα ανθρώπου φορούν
πίσω της άγρια ένστικτα κρύβουν
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά
Μιλούν γι’ αξίες και ιδανικά
υπογείως τα καταπατούν
Από αλαζονεία φουσκώνουν
Απληστία τους κυβερνά
Για το χρήμα σκοτώνουν
Στον κόσμο βάζουν φωτιά
παρακολουθούν παγερά
Αργύρια προδοσίας μετρούν
αδιάφορα σιγοσφυρίζουν
Φιλάνθρωποι το παίζουν
λόγια λένε συμπονετικά
χειροκρότημα κερδίζουν
Με υπόγειους συμβιβασμούς,
φόβο και παράνοια σκορπούν
Πιόνια τους αδύναμους καταντούν,
σε άνομα σχέδια να συμμαχούν
Άνθρωποι τρωκτικά
Μάστιγα της κοινωνίας δεινή
πληγή που αέναα αιμορραγεί


Παρασκευή Κηπουρίδου

Ταξίδι ερωτικό! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Σ' άγνωστους
δρόμους περπατώ,
με ακολουθεί η σκιά σου,
χιλιόμετρα καρτερικά να
ξεχαστώ σιμά σου!

Ώρες είναι
πολλές που χάνομαι,
και ο νούς μου είναι δραπέτης,
μες' τον καημό παραμιλώ,
σε ταραγμένη σκέψη!

Ώρες πολλές
στη σιγαλιά μ' επιμονή
στις λέξεις, μες' στους ανέμους
τριγυρνώ, προτού η νύχτα φέξη!

Σ' άγνωστους
δρόμους τριγυρνώ,
τη γεύση σου ν' αγγίξω, και
στο κορμί σου ν' αφεθώ, για να
μεθύσω λίγο!

Μην αρνηθείς
τα σ' αγαπώ, που χω
καλά κρυμμένα, μες το φιλί
που θα ακουμπώ, είναι καθαρογραμμένα!

Θα τα χω γράψει
στη ψυχή, στη μουσική
των άστρων, και κάπου μέσα
στ' όνειρο, κλεισμένα σ' ένα κάστρο!

Νέλλη Κουμεντάκη

Θάλασσά μου (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Θάλασσά μου
Ατλάζι δαντελόπλεχτο
των κυμάτων σου
ο σάλαγος
Της πλάσης ανασαιμιά
γλυκόπνοη
Φιλόξενο χάδι απαλό
στου ήλιου τη στίλβη
Καθρέφτη αδηφάγε
υγρή αγκαλιά
πορφυρής δύσης
Αντιφέγγισμα
ροδίσματος αυγινού
Φλοίσβε γλυκόηχε
μουρμούρισμα ερωτικό
σε ξανθής άμμου
κόρφο
Ηδυπαθές άγγιγμα
Λάγνο ρίγος
Στη γαλήνη σου
της ψυχής το γκρίζο
θέλω ν’ απλώσω
Με λευκό
των κυμάτων να το ντύσω
Όμορφο
τον κόσμο να ονειρευτώ
Απ’ τ’ ακροδάχτυλα του φεγγαριού
νέκταρ να γευτώ
Σε άλικων κοραλλιών αιώρα
γαλήνεψε γλυκά
Κοιμήσου σαν μωρό
κι άσε με να σε κοιτώ
λιποτάχτης
απ’ την κόλαση της ήττας
κι απ’των ονείρων τη διάψευση
Κι αν κάποιο δάκρυ
άθελά μου κυλήσει
αποδέκτης
της αλμύρας του γίνε
στο άπειρο ταξίδεψέ το
μαργαριτάρι
σε δαντελένιο αφρό
Θάλασσά μου
την απεραντοσύνη σου
λάτρεψα
τη δύναμή σου
το χαώδες μπλε
την αέναη κίνησή σου
τον ασυγκράτητο θυμό
τη βοή σου
καθώς τα ακρόβραχα σμιλεύεις
Θάλασσα απέραντη
ξελογιάστρα
με σμίλη ελπίδας
στου βυθού σου το σύμπαν
της ζωής μου τις σκιές
σε όνειρα μετουσίωσε
με υδρατμών ζείδωρη ανάσα
ανύψωσέ με σε ύψη συμπαντικά
Ένα να γίνω με των αστεριών
την ασημόρροη θωριά


Παρασκευή Κηπουρίδου

Θέλω (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Θέλω
Απ’ το γκρίζο να ξεφύγω
να σωθώ αιωρούμενη
σε σύννεφου αγκάλη
πάλευκος να γίνω αφρός
στης λήθης τ’ ακρογιάλι
Θέλω
Η ψυχή μου να γίνει
μια βεντάλια γλάρων
που λεύτεροι ίπτανται
πάνω στης θάλασσας
το ατελεύτητο μπλε
Θέλω
Φλοίσβος να γίνω
δέηση στην κλεψύδρα
ήρεμης ακρογιαλιάς
τα δύσκολα της ζήσης
να μην τα νιώθω πια
Θέλω
Στο γέρμα του ήλιου
άστρο ταπεινό να γίνω
υφάδι  άμετρης μαγείας
εκεί μέσα στο έρεβος
νόημα ζωής ν’αναζητώ
Θέλω
Μια ανεμώνη να γινώ
σε βράχου μια σχισμή
Ν’ ανθίζω έτσι ταπεινά
στο φύσημα του ανέμου
να μαδώ γοργά γοργά
Θέλω
Δάκρυ να γίνω της χαράς
σύννεφα λευκά να γεμίσω
να βρέξει αίφνης ο καιρός
ελπίδα, προσδοκία, χαρά
θλίψη και πόνο να διαλύσω
Θέλω
Κραυγή αφύπνισης να γίνω
τη σιγή αίφνης να τρομάξω
ανθρώπους απ’ τον κλοιό
απέραντης σιωπής να βγάλω
κι απ’ τον πόνο το μεγάλο
Θέλω
Την ελεύθερη πλευρά τους
από της ψυχής τα βάθη
στην επιφάνεια να  φέρω
με σθένος να αγωνιστούν
για μια  δίκαιη κοινωνία
Θέλω
Άδειο του φόβου το κελί
ρόδα εύοσμα στο βλέμμα
αξίες,ιδανικά να ραίνουν
στου καταπιεσμένου τη ζωή
πληγές να επουλώνουν
Θέλω
Να τσακίσω την ανήλεη
των ισχυρών πατούσα
που βασανισμένες ζωές
σαν πύργους στην άμμο
ανερυθρίαστα λιώνει
κι άπονα τις ισοπεδώνει
Θέλω………Θέλω…….

Παρασκευή Αδαμίδου Κηπουρίδου

Ατιτλο (της Πηνελόπης Τσούνη)

Κάθε φορά που φεύγεις μακριά
Παίρνεις από τον εαυτό μου κάτι
Από τον ήλιο μου, από τη σελήνη,
Από το αστέρι που με οδηγεί

Ο ήλιος μου μικραίνει κατά τι
Η σελήνη μου σκοτεινιάζει κατά τι
Το αστέρι μου σβήνει κατά τι
Κοίταξε πόσα κομμάτια έχουν μαζευτεί ...

Κι όμως είσαι το φως
Το πρώτο, το τελευταίο, το παντοτινό
Είσαι η απάντηση στα όνειρά μου
Δεν υπάρχει δεύτερος ήλιος, άλλη σελήνη, τέτοιο αστέρι
Είσαι αυτό για το οποίο ζω
Είσαι η αγάπη που θα κρατήσω για πάντα
Μια αγάπη τόσο νέα μόνο εσύ μπορούσες να φέρεις
Δεν μπορεις να το δεις;
Είσαι η πραγματικότητα
Είσαι το όνειρο
Το πρώτο, το τελευταίο, το παντοτινό
Είσαι η πραγματικότητα
Κι εγώ στο όνειρο θα χαθώ ...


Πηνελόπη Τσούνη

Ατιτλο (της Λένας Σαρή)

Η νύχτα είναι όμορφη
γλυκιά σαν παραμύθι
έρχονται χίλιοι λογισμοί
και στο μυαλό σου μπαίνουν

Το πέπλο της βαριά σκιά
ξοδεύει τα φεγγάρια
και εμεις ανήμποροι μικροί
γυρεύουμε της εποχής τα αχνάρια.

Λενα Σαρη.

Νιώσε με (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Κοίτα με στα μάτια.
Θέλουν τόσα να σου πουν
μα, τόσα.....
Νιώσε ότι νιώθω
και ταξίδεψε, με το νου
σε μονοπάτια άβατα
πριν καν τολμήσεις
να με αγγίξεις.

Άσε αχαλίνωτα
τα φτερά της φαντασίας
και πέταξε όσο πιο μακρυά μπορείς.
Μη φοβηθείς. Μη νιώσεις μόνος.
Είμαι μέσα σου..... μαζί σου
σ` αυτό το ταξίδι του " νιώσε με "

Το βλέμμα μου θα σε καθοδηγεί
εκεί που τ` αγγίγματα.....
θα γίνουν λατρεία
στου πόθου το σμίξιμο.
Το πάθος στάζει κόκκινο  !
Ω, ναι !  Και δυό χείλη που σμίξαν
σε δυό κορμιά του " νιώσε "
Η στιγμή της φωτιάς δεν αργεί.


Αθανασία  Δαμπολιά

Με το «εγώ» στο δισάκι (της Παρασκευής Κηπουρίδου)

Μοναχικός διαβάτης,
Το «εγώ» στο δισάκι
Ολόγυρά σου χάος
Με κεφάλι σκυφτό
αποπροσανατολισμένος,
φοβισμένος πορεύεσαι
απάτητο πίσω σου
της ζωής το γρασίδι.
Κούφιος κυλάει ο καιρός.
Απλά τον φορτώνεσαι
Κι είναι βαρύς
Βαρύς σαν ογκόλιθος
Σε συνθλίβει.
Σε γονατίζει.
Σε κάνει ν’ ασφυκτιάς.
Όποια πτυχή ζυγιάζεις στη ζωή
στα μάτια φαντάζει λειψή
Αναλώσιμη νιώθεις ύλη
Φόβος,σαν αναρρηχητικός κισσός
τα πονεμένα σου μέλη σφίγγει.
Πέτρινα λόγια σε ξεγελούν,
κάθε σου αντίδραση ναρκώνουν.
Πανό ομίχλης στο νου υψώνουν.
Κάθε σκέψη γι’ αγώνα
έντεχνα ακρωτηριάζουν.
Να συνηθίσεις την υποταγή σε ωθούν
με ψέμα και υποσχέσεις φρούδες
Σιωπηλός μένεις με μάτια κενά
μέσα σε φόβου κουκούλι
να αφουγκράζεσαι με πίκρα
τον πονεμένο λυγμό του κόσμου
Κι η ζωή....αχ! η ζωή..
μια χαμένη παρτίδα
σε παιχνίδι έντεχνα στημένο
κι από πριν ξεπουλημένο
στο όνομα του Θεού των ολίγων
του επονομαζόμενου "Πλούτος"


Παρασκευή Κηπουρίδου

Άτιτλο ( της Χρυστάλλας Κοσμά)

Μια σταγόνα αίμα
την τελευταία της ψυχής μου
κράτησες με τ' ακροδάχτυλα μη σιγήσει αιώνια το μέσα μου....
ανάσα ζωής το χνώτο σου
χάιδεψε με ελπίδα
τα εσώτερα της ύπαρξης μου....
Μια σταγόνα αίμα.....
Μια σταγόνα δάκρυ....
Εκεί στο ξεχείλισμα της φεγγαρόφωτης νύχτας,
έπλεξαν τον αστερισμό     
μιας αγάπης νεοσύστατης....
Ανέγγιχτης...
Από δάχτυλα...
Από λόγια...
Από αισθήματα....
 

"Κρυσταλία"