Ήταν Αύγουστος... τότε...(της Ελένης Ταϊφυριανού)

Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι
και μια άδεια παραλία...
Βρεγμένη η άμμος απ'τη νυχτερινή υγρασία...
Γονάτισα κι άφησα την κραυγή μου
να φτάσει απέναντι,
εκεί στον υποτιθέμενο όγκο του Αγίου όρους...
Εκεί...στο περίπου του Θεού...
Δυό αστραπές ξιφομάχισαν στη νύχτα
λες και χάραξαν πυρακτωμένα
στην καρδιά μου τα ξίφη τους...
Αναφυλλητά πνιχτά...
Κλάμα θυμωμένο...
Οι χούφτες γεμίζουν άμμο
και αδειάζουν με λύσσα στη θάλασσα,
λες και μου φταίει αυτή
για τον πυρετό που καίει στο κορμί σου,
για την αρχή του τέλους που ξεκίνησε...
Το κινητό χτυπάει συνέχεια...με ψάχνουν...
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν...
Σε λίγη ώρα... βήματα δίπλα μου,
η κολλητή μου ήξερε που θα με βρει...
Δεν μιλάει... κάθεται δίπλα μου
πάνω στην υγρή άμμο...
Δεν μιλάει...κι όμως όλα τα λέει,
Ανάβει τσιγάρο και μου το δίνει...
Ήχος υγρού που ρέει σε ποτήρι...
— Πιες μου λέει...
— Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει το ουίσκι...
— Πιες...μου ξαναλέει σιγά...
Δεν κατάλαβα πως άδειασα το ποτήρι,
πως ήπια το δεύτερο...το τρίτο...
Κι είναι το μόνο που πίνω από τότε...
Μόνο που κάθε φορά
ακουμπάω το ποτήρι στα χείλη,
θυμάμαι τον λόγο που το δοκίμασα,
κι εκείνες οι αστραπές
που χάραξαν πυρακτωμένα στην καρδιά μου
ξαναματώνουν και πονάνε...
Κι ήταν Αύγουστος...
Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι...
Τότε που ξεκίνησε η αρχή του τέλους...
Το πρωί σε πήρα και φύγαμε...


Ελένη Ταϊφυριανού