Σκιές που τρομάζουν,
ανήλιαγες σκέψεις, σιωπηλά
ψιθυρίζουν στης ψυχής τον καθρέφτη!
Απολογήσου αν θες τη νύχτα μονάχος,
δεν σ'ακούει κανείς, ξέμεινες σαν τον βράχο!
Μα σκλήρηνες τόσο;
Η ζωή με ανάγκασε να μπορώ να γλυτώσω!
κλειστά τα παράθυρα πως να νιώσεις το φως;
βυθισμένος στον έρωτα
ολα θαυμάζουν σαν να είσαι Θεός!
Μα στον έρωτα αγγίζεις φεγγάρια κι αστέρια,
τι σε κάνει να φεύγεις να κοιτάς τα χαμένα;
Σε μια λύπη ξεχνιέμαι, αυτή των ματιών σου,
που είναι το χρώμα, το μπλέ το γαλάζιο δικό σου;
Τον ίσκιο σου κυνηγάς τη διπρόσωπη σκέψη
Αρέσκεσαι σαν λιοντάρι, με την εξαίσια χαίτη!
Ξανακοίτα το φως ίσως κάτι προλάβεις,
άσε τη θλίψη μακριά απ' το σκοτάδι!
Στις ρωγμές της ψυχής ν' αντανακλούν της ελπίδας οι φάροι!
Νέλλη Κουμεντάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου