Το τελευταίο χαρτί (της Σοφίας Τανακιδου)

Τα είχε ποντάρει όλα στο τελευταίο χαρτί.
Ήταν πολύ καλό.
Η νίκη ήταν σίγουρη.
Τελευταία γύρα και όλα θα τα έπαιρνε πίσω.
Τα χρήματα το σπίτι του τη ζωή του όλη.
Όλα τα είχε παίξει
Ο αντίπαλος ρώτησε:
Τι άλλο έχεις να μου προσφέρεις;
Κοίταξε τριγύρω του
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο όλα..όλα τα 'χε παίξει.

Εκεί στη γωνία την είδε.
Στέκονταν αμίλητη.
-Την γυναίκα μου..είπε
Παίζω τη γυναίκα μου!!!
Ο αντίπαλος δέχτηκε χαμογελώντας κάτω από τα γένια του.
Έδειξε τα χαρτιά του..
Άνοιξε και τα δικά του.
Όπως το είχε φανταστεί.
Το χαρτί του ήταν ανίκητο.
Ανάσανε...ευτυχώς..τα ξανακέρδισε όλα πίσω.

Είχε ήδη ξημερώσει
Η παρτίδα τελείωσε
Ήταν ο νικητής.. επιτέλους!

Μάζεψε τα χρήματα από το τραπέζι μαζί με τους τίτλους ιδιοκτησίας των σπιτιών, του αμαξιού του, της ίδιας του της ζωής.
-Γυναίκα γυναίκα, κερδίσαμε, φώναξε χαρούμενος.
Εκείνη δεν ήταν πια στη γωνία, μέσα στο δωμάτιο μάζευε τα πράγματα της.
-Που θα πας;τη ρώτησε
-Φεύγω με τον αντίπαλο σου,του είπε.
-Μα εγώ κέρδισα κοίτα...της είπε δείχνοντας της τα χρήματα τους τίτλους ιδιοκτησίας, τη ζωή του που κέρδισε.
-Αυτά είναι άψυχα..του είπε..
δεν μπορούν να επιλέξουν
Εγώ μπορώ ...
και μόνη μου να πουληθώ!

Σοφία Τανακίδου

Σ αγαπω (της Βηθλεέμ Νασλα)

Σ αγαπω
ακου τους χτυπους της καρδιας μου
δες το μεσα στα ματια μου
νιωσε τη ψυχη μου.

Σ αγαπω
κι ειμαι εικοσι χρονων
σ ονειρευομαι και τραγουδω
μακρια σου δεν αντεχω ουτε λεπτο.

Σ αγαπω
κι ειν ολα εγχρωμα
ολα φωτιζουν τη μορφη σου
οτι νιωθω κι οτι αγγιζω
αφορουν τη θυμηση σου.

Σ αγαπαω τ ακους
κι η καρδια μου σε σενα κουμπωνει
Σ αγαπαω τ ακους
κι η ματια μου εσενα ανταμωνει.

Μη μαραινεσαι καρδια μου
μη μαδας τη μαργαριτα
δε θα σου το πουν τα φυλλα
θα τ ακουσεις απο χειλια.

Μ αγαπα.... δε μ αγαπα!
Σ αγαπω κι ας με πονας!

Βηθλεεμ Νασλα 

Φθαρμένα σώματα (του Ντίνου Γλαρού)

Φθαρμένα σώματα
στο λάξευμα του χρόνου
χαμογελούν στο θάνατο
εφήμερα ανασαίνοντας
χαρές και λύπες
γερνούν στο μέτωπό τους
του προσώπου τους το γέλιο αυλακώνουν
ρυτίδες γνώσης
στη φθορά της εμπειρίας
αυτά που κέρδισαν
στης νιότης το ταξίδι


Ντίνος Ι. Γλαρός

Μπορείς τα πάντα με αληθινά όνειρα ( άρθρο της Πόλυς Μίλτου)

ΜΠΟΡΕΙΣ… ΤΑ ΠΑΝΤΑ…, ΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ...
Κάποιοι θα σου πουν, κοίτα τα πουλιά, μπορείς να πετάξεις...
Η απάντηση είναι: Ναι, με ξένα φτερά... Γιατί εσύ... δεν πετάς... Γεννήθηκες με πόδια και χέρια... για να κάνεις άλλα πράγματα, διαφορετικά από τους γλάρους...
Άλλοι θα σε ξεσηκώσουν στην πρώτη σου νεότητα, θα σου τονίσουν ότι... μπορείς να καταφέρεις τα πάντα...
Δηλαδή; Τι εννούν τα πάντα;
Η έκφραση τα πάντα περιλαμβάνει αφαιρετικά όλη τη γη, με όλα τα όνειρα, τις επιθυμίες, τα θέλω, τα πάθη, τα λάθη...
Εσύ, πώς το βλέπεις; Υπάρχει λογική σε αυτό;
Είναι δυνατόν όλη η γη με τα βουνά και τις θάλασες, τις πολιτείες και τα χωριά, τις ερήμους και τα παράξενα μέρη,... όλα, μα όλα,... είναι δυνατόν, να τα μπορείς εσύ; Να τα χωρέσει η καρδιά και ο νους σου, να τα παλέψει το είναι σου και να καταφέρει όλα όσα θέλουν δισεκατομμύρια άνθρωποι;
Η δική μου σκέψη είναι περιορισμένου βεληνεκούς, φίλε μου...
Δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει τον απέραντο κόσμο και να του βάλει όρια...
Όμως, όμως... η απάντηση και πάλι είναι :
Ναι, Μπορείς... τα πάντα! Όμως...
Όλα όσα είναι για σένα, φτιαγμένα στα δικά σου μέτρα, με τη δική σου ιδιοσυγκρασία, με το σεβασμό σε κάθε σου ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, με την αλήθεια σου...
Ναι, μπορείς!
Η ψυχή σου μπορεί να αιχμαλωτίσει μέσα της άπειρες δυνάμεις, ατέλειωτα θέλω, πείσμα και πίστη και χαρίσματα θεϊκά, που σε πάνε πολύ μακριά... ακόμα κι αν δε μετακινηθείς ούτε εκατοστό από την καρέκλα σου...
Μπορείς... τα πάντα...
Αλλά, εκεί είναι το μυστικό... σε αυτό το "αλλά"...
Μπορείς τα πάντα, όσα ελέγχει η δική σου ψυχή...
Μπορείς να περπατήσεις μέσα στη θάλασσα, να κολυμπήσεις, να καταδυθείς, όμως δε θα γίνεις ποτέ ούτε γοργόνα ούτε καράβι...
Μπορείς να ακολουθήσεις τα σύννεφα στο πιο ψηλό βουνό, στην πιο μακρινή χώρα, μα δε θα μεταμορφωθείς ποτέ εσύ ούτε σε βροχή ούτε σε χιόνι...
Μπορείς να φωνάξεις και να τραγουδήσεις δυνατά στον άνεμο, μα δε θα φυσήξεις εσύ για να ανοίξουν τα πανιά του ιστιοφόρου...
Μπορείς να θέλεις και να ονειρεύεσαι ρόδινη ανατολή και δύση ολόχρυση, όμως οι ηλιαχτίδες είναι αυτές που θα φωτίσουν και θα ζεστάνουν, τελικά, μέσα από τα κλειστά μπαντζούρια τις παγωμένες υπάρξεις και αυτές θα δώσουν τη ζωή στα βλαστάρια... και εσύ δεν είσαι κομμάτι του φυσικού ήλιου...
Μπορείς να φυλακίσεις την πρωινή δροσούλα στην παλάμη σου, μα δε θα μπορέσεις ποτέ να χαρίσεις την αναζωογόνηση σε φυτά ξεχασμένα σε έρημα χωράφια, εκεί που το δικό σου ποτιστικό αδυνατεί να φτάσει...
Μπορείς...
Όμως όσα μπορείς πρέπει να είναι...
Η φύση σου, η δική σου η ύπαρξη, η δική σου ανάσα...
Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ...
Και, αν ψάξεις σε όλη τη γη, δεύτερον σαν εσένα δε θα βρεις πουθενά...
Γιατί ψάχνεις και αγωνιάς και επιθυμείς να συγκρίνεσαι με άλλα θέλω, με άλλα χαρίσματα, με άλλες φύσεις, με άλλες επιθυμίες;
Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ... ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ...
Κι αν αναλώνεται κάποιος στο να συγκρίνεται και να προσπαθεί να μοιάσει, να αντιγράψει, (στις πιο τραγικές περιπτώσεις, να καταστρέψει μια ξένη πορεία για να αναδειχτεί η δική του), αν θεωρεί πως η αξία του αυξάνεται ρουφώντας την ξένη ζωή,... είναι απλά... ένας τραγικά αποτυχημένος... και απολύτως ανόητος...
Γι' αυτό, μη δεχτείς ποτέ να σου βάλουν οι άλλοι όρια... έχεις τα δικά σου...
Μην ακούσεις τις αψυχολόγητες, περίφημες φράσεις το ότι μπορείς να ξεπεράσεις τα όριά σου και αγχωθείς ατελείωτα, χάνοντας την ομορφιά και την πρόκληση της καθημερινής σου περιπέτειας, σε όσα εσύ θέλεις να κάνεις, σε όσα εσύ μπορείς, σε όσα εσύ ελέγχεις και σε κάνουν ευτυχισμένο...
Μην αισθανθείς ποτέ αποτυχημένος για προσπάθειες που ναυάγησαν και όνειρα που δεν τα βρήκε το πρωί...
Μην ανεχτείς να σου πούνε πως ήξεραν εκείνοι και δεν τους άκουσες να κάνεις αυτό ή το άλλο...
Μην μπαίνεις στο πρόγραμμα και στο καλούπι των θέλω ενός άλλου ανθρώπου... θα χαθείς σε ξένες σκέψεις, σε ξένο λαβύρινθο, σε διαφορετικές προοπτικές, που δε θα σε εκφράζουν και θα νιώθεις συνέχεια ανικανοποίητος και δυστυχισμένος...
ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ...
Μοιάζουμε, ναι, σαν αδέρφια...γιατί είμαστε...
Αλλά ο κάθε ένας είναι κληρονόμος της δικής του υπέροχης ύπαρξης και υποψήφιος για τα δικά του λάθη, αλλά και τα δικά του ξεχωριστά βραβεία...
Μην ανεχτείς ποτέ να παριστάνεις τη μάσκα κάποιου άλλου...
Τι κρίμα, να είσαι μοναδικός και να προσπαθείς να γίνεις μια αποτυχημένη φωτοτυπία,... δε νομίζεις;
Μπορείς! Τα πάντα! Τα δικά σου τα πάντα!...
Ζήσε τη ζωή σου, φίλε μου, μέσα στην ωραιότητα της δικής σου ύπαρξης και, αντί να κοιτάς τι καταφέρνουν οι άλλοι για να συγκριθείς και να αντιγράψεις και να μιζεριάζεις και να φθονείς, επειδή, φυσικά, είναι αδύνατον να γίνεις εκείνος, κοίτα μέσα σου... με προσοχή και νιώσε υπέροχα...
Μέσα σου ενώνονται ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ... και περιμένουν ανυπόμονα να εκφραστούν θετικά, σπέρνοντας την ελπίδα ενός ισορροπημένου ατόμου προς τα έξω...
Μέσα σου ενώνονται οι φουρτούνες και οι θύελλες, η γαλήνη και η απεραντοσύνη του Θεού...  Μέσα σου... Όλα!...
ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ;...
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΣΥ;... ΤΟΤΕ,...
ΕΧΕΙΣ ΑΠΕΙΡΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ... ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ... ΠΑΝΤΑ...
ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ, ΛΟΙΠΟΝ,... "ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ"...
ΜΟΛΙΣ ΕΓΙΝΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...


Πόλυ Μίλτου

Φίλα με (της Αθανασίας Δαμπολιά)

Φίλα με, να δεις πως αισθάνομαι......
λιώνω στο υγρό σου φιλί.
Δες με, κοντά σου πως χάνομαι.....
θέλω πυξίδα να γυρίσω στο πριν.

Άσε με, να γίνω λιώμα στα χέρια σου.....
να με ζει, οι κτύποι της καρδιάς σου.
Κάνε με,  δική σου.... για πάντα, έννοια σου....
λατρεία....  πάθος.... αναμελιά σου....

Φίλα με, κι εγώ ξαναγεννιέμαι.....
Ω !  νέκταρ της ζωής μου " εσύ " !
Πόθε μου !  Λατρεία !  Έρωτα !
Πάθος μου !  Ζωή της ζωής !


Αθανασία Δαμπολιά

Μου αρέσει να έρχεσαι (της Τζένης Τσιούγκου)

Μου αρέσει να έρχεσαι στα ποιήματά μου,

να κυριαρχείς εκεί,

να δυναμώνεις την έννοια των λέξεων,

ν’ αλλάζεις το νόημα συνηθισμένων φράσεων,

σαν καλεσμένος να προχωράς

μες στους στίχους  που κεντά η καρδιά μου.

Μου αρέσει  να δημιουργώ ποιήματα γιατί σ’ ερωτεύομαι πιο πολύ

κι όταν το πάθος με τυλίγει γράφω ξανά μόνο για σένα.

Μου αρέσει να έρχεσαι στα μάτια μου

για να ξεπερνώ τον πόνο της απουσίας σου,

να εμφανίζεσαι εκεί ολοζώντανος

σαν να περιμένεις την τρυφερή αγκαλιά μου.

Μου αρέσει να έρχεσαι στα χείλη μου

και τ’ όνομά σου να μου δίνει το πολυπόθητο φιλί σου

 να γίνεται το νέκταρ της  ζωής που σβήνει την δίψα μου.

Μου αρέσει τόσο τις ώρες τις μοναχικές της έμπνευσης

να νιώθω την αναπνοή σου δίπλα μου

σαν να διαβάζεις τα λόγια μου,

τα καμωμένα από αγάπη, θλίψη κι ανυπομονονησία.

Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στριφογυρίζουν στο μυαλό σου

και σ’ αγκαλιάζουν με την λάμψη τους

σαν αστέρια που ξεγλυστρούν από τον ουρανό της καρδιάς μου.

Μου αρέσει οι σκέψεις μου,

αυτές που ζωγραφίζω στο χαρτί ,

να προσπαθούν  ν’ ανακαλύψουν τις δικές σου,

μου αρέσει να σε ζω έτσι…γράφοντας…

Μα πιο πολύ μου αρέσει η στιγμή που έρχεσαι κοντά μου

κι ανασταίνεις κάθε κομμάτι  του κορμιού μου…

Μα πιο πολύ μου αρέσει που άθελά σου φέρνεις

το φως που αναμένω κάθε φορά,

ένα φως απέραντο και διαφορετικό απ΄τη μορφή σου,

αυτό το φως που υπάρχει στις λέξεις μου

και κάνει τα ποιήματά μου να τραγουδούν μόνο για σένα…

Γι’ αυτό μου αρέσει να έρχεσαι…

Τζένη Τσιούγκου

Πυριφλεγης Ιφιγένεια (της Φιλαρέτης Βυζαντίου)

Γεννήθηκες φως
Σκοινιά έδεναν τον ήλιο στα μάτια σου
Λίγες σκιές 
κι αυτές ουτοπικές σεργιανούσαν στο κλάμα σου

Πώς να σε αφανίσω χωρίς ένα φιλί δοξαστικό στο μέτωπό σου
Πώς να σε σκορπίσω στις τρικυμίες του Ποσειδώνα
Πώς να σε σώσω ξανά με το μαντήλι του Αη Νικόλα

Μεσημέρια σε γλυκιά ταραχή
Τα λόγια σου πνιγμένα στον κόλπο των αντινομιών
Το ταξίδι σου ατελείωτο
Οι ασπίδες σου σκουριασμένες από αρχαίες ήττες επιτοίχιες

Κι εγώ να πίνω μεταλαβιά τα δάκρυά σου
πάνω στον αναίμακτο βωμό μου
Φωνάζοντας συνεχώς το πεπρωμένο μου όνομα
Πυριφλεγης και μοιραία Ιφιγένεια..

Φιλαρέτη Βυζαντίου

Θυμάσαι (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες τις ασέληνες
Στου πρώτου ερωτά μας τα νυχτέρια;
Πως ζωγραφίζαν οι ανάσες μας
Ανάκατα πάνω στα σώματα,
Γλυκά γαλάζια καλοκαίρια...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες των μεγάλων κεραυνών
Που άστραφτε απο θυμό ο ουρανός;
Πως λάμπανε τα μάτια μας
Στου έρωτα την ευλογία,
'Κείνη την ώρα των κρυμένων στεναγμών...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Τις νύχτες που γελούσαμε
Και γέμιζε η κάμαρα γάργαρες ευωδίες;
Στα φύλλα πάνω της καρδιάς
Γράφαμε προσωπικές αφιερώσεις,
Συνθέτοντας του γέλιου μελωδίες...

Θυμάσαι εαυτέ μου;
Ας έτρεξε το δάκρυ μας νερό
Μέσα στης νιότης μας τ' αυλάκι.
Ας ζωγράφισε η πείρα χαρακιές
Πάνω στην καρδιά και το δέρμα...

Ξέρω πως κάπου εκει στο βάθος...εαυτε μου...
Εχεις κρυμένα εκείνα τα όνειρα,
Και περιμένεις ένα άλικο χάραμα
Για να τα λεφτερώσεις...

 Ελένη Ταϊφυριανού.

Το χαμόγελό σου περιμένω (της Τζένης Τσιουγκου)

Όταν χαμογελάς
γύρω μου σκορπίζεται ένα πυροτέχνημα συναισθημάτων,
σαν μια πολύχρωμη βροχή που λούζει την πλάση,
αρώματα ζωής γύρω μου,
ένα παραλήρημα αισθήσεων
στα δευτερόλεπτα που τα χείλη σου καμπυλώνουν.

Για ένα δευτερόλεπτο χαμογελάς
αλλά η μορφή σου έχει αποτυπωθεί
στο πιο κρυφό σημείο της καρδιάς μου.

Το χαμόγελό σου είναι
που απλώνεται σ’ όλο το πρόσωπό σου,
κάνει τα καστανά σου μάτια να δείχνουν
σαν ουράνιο τόξο γεμάτο απ΄ τα χρώματα της ζωής…

Μόνο να μου χαμογελάσεις θέλω,
μου αρκεί για να χαθώ στα πέρατα του κόσμου,
να ταξιδέψω παντού σ΄ ένα δευτερόλεπτο,
να με συνεπάρει ένας γλυκός ίλιγγος…
Το χαμόγελό σου περιμένω
για να ζήσω μια ευτυχία αιώνια…
Ζω για να σε βλέπω να χαμογελάς,
χαμογελάς και ξαναζώ.

Χαρισέ μου το χαμόγελό σου πριν φύγεις πάλι,
θέλω όσο θα βρίσκεσαι μακριά μου
να παραμείνω εκστασιασμένη
καθώς θα σε σκέφτομαι,
θέλω να γεμίσω κάθε γωνιά του μυαλού μου
με τ΄ όμορφο σχήμα των χειλιών σου,
ν΄ αναπολώ τις στιγμές που τα λαμπερά σου μάτια
έκαναν τα δικά μου ν΄ ακτινοβολούν
από τη λαχτάρα, τον πόθο
και την ερωτική τρέλα που με κυριεύει…
Πριν φύγεις κάνε μου αυτό το δώρο
και κοίταξέ με βαθιά στα μάτια,
λαχταρώ να χαθώ στη λάμψη που σκορπάς,
στο φως της γοητείας σου.

Κι αν δεν έρθεις να μου προσφέρεις το χαμόγελό σου,
όπου κι αν βρίσκεσαι χαμογέλα πιο συχνά,
έτσι έχω την ελπίδα να δω τη λάμψη των ματιών σου,
αφού όταν καμπυλώνεις τα όμορφα χείλη σου
ένα φως πλημμυρίζει τη γη
– είναι το φως που ξεγλιστρά
απ’  τους ήλιους των ματιών σου -
μια μαγεία πλανιέται παντού
– είναι η σαγήνη
που αναδύεται απ΄  τη μορφή σου -
ένα άρωμα ταξιδεύει στον άνεμο
 – το άρωμα της ευτυχίας –
μια αναπνοή συγκλονίζει
μ΄ ατέλειωτη μαγεία την καρδιά μου
– η αναπνοή της ύπαρξής σου -.

Τζένη Τσιουγκου

Νυχτερινό (της Αννας Βαρδάκη)

Κι είναι κι εκείνα τα περίεργα βράδια...
που ο νους πίσω γυρνά...
σε μια περιήγηση παράξενη, νοσταλγική, οδυνηρή...
.
Μυρωδιές.. αρώματα.. αγκάθια.. χρώματα....
.
Ανατρέπονται δεδομένα χρόνων...
Οι χλιαρές στιγμές δεν ζουν πια...
.
Στην Αθανασία περνά...
μόνον εκείνο...
που έχει μάθει καλά...
το δρόμο προς την Αιωνιότητα…
.
Κι άξαφνα, εισβάλλουν απ‘ το ανοικτό παράθυρο...
Οι νότες... αγκαλιά με τ’ αρώματα…
απρόσκλητοι νυκτερινοί επισκέπτες....
.
Και τα “βήματά” μου... κάνουν τη μεγάλη ανατροπή....
.
Ακούγονται στη σιγαλιά σαν πυροβολισμοί...
που στόχο σταθερό δεν έχουν.
Μα, βρίσκουν Κέντρο...
.
Τα χρόνια τα παιδικά...
με τις μυρωδιές απ’ το καλοκαιρινό γιασεμί…
Τις διαδρομές που ονειρεύτηκα...
μα δεν τις διάβηκα...
Αυτά που στάθηκαν πλάϊ μου...
μα, με πολέμησαν με λύσσα...
.
Αυτά που αγάπησα...
μα, με ποδοπάτησαν...
κι ύστερα, χάθηκαν στη στροφή…
.
Και πού βρίσκομαι τώρα ;
Να λαχταρώ να έρθει μια βροχή...
μπόρα καλοκαιρινή… να με ξεπλύνει....
.
Κι ύστερα, να κόψω ένα γιασεμί
και να προχωρήσω....
.
Ο ουρανός φαντάζομαι... πως θα’ χει το χρώμα της καρδιάς μου...
Το γαλανό, το κόκκινο, το σταχτί....
.
Μικρή η ζωή μας.
Θα εστιάσω στο Τώρα.
Κι αν ο πόνος τρέφεται και μεγαλώνει τις νύχτες...
Τροφή θα δώσω στις μέρες μου...
την προσφορά, την αγάπη και το χαμόγελο....
.
Αμετάνοητα δοτική…
Μα, όχι ανόητα θυσιασμένη....

Δώσαμε… Πήραμε… Χάσαμε… μα θα Ξαναδώσουμε.
“Λίγα και Καλά” είναι θαρρώ αρκετά.
.
‘Ενα δάκρυ… στεγνώνει μόνον με Αγάπη.
Νόμος.
.
Εδώ ο Παράδεισος, εδώ και η Κόλαση.
.
Κι εγώ η ταπεινή, έχω σκοπό να φύγω “χορτάτη”...
Και ήσυχη…

Αννα Βαρδάκη

Μια κι όπως λένε (της Δέσποινας Αυγουστινάκη)

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι
που άλλα λένε στην Αυγή
κι άλλα στο Δείλι
Αυτοί που μάσκα
αλλάζουνε συχνά
να αρέσουν
σ' όλες τις στιγμές
σε όλους τους ανθρώπους.
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι
που τόσο πια μισούνε εαυτό
που λεν
πως τους μισεί
ο κόσμος όλος
Αυτοί που την ευθύνη
για τις πράξεις τους
πάντα χρεώνουν σ’ άλλον.
Αυτοί που θύμα ψάχνουν
να βγάλουνε την πίκρα
Λένε, έχει πίκρα η ζωή
και τους χρωστάει.
Κι αν δεν πληρώνει η ζωή
Θα τους ξεχρεώσει άλλος
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι
που δε θα πουν ποτέ
ευχαριστώ
μια κι όπως λένε
τους χρωστούσες.


Δέσποινα Αυγουστινάκη