Οι ώρες (της Λιλής Βασιλάκη)

Πώς να βολέψω το κενό,
που σέρνει η σιωπή σου;
Και πώς να ζέψω τον καημό,
που στέργει η αντοχή σου;

Είναι οι ώρες απουσίας,
που κλέβουν την πνοή μου...
Είναι οι ώρες ανταρσίας
που φθίνει η ύπαρξή μου...

Είναι οι ώρες μου χλωμές,
σε κύμβαλο ζωσμένες,
σ ανίας κρύπτη θολερές,
σπονδές αφορισμένες..

Ώρες ανίατες, στυγνές,
Ώρες σε λήθη αφημένες..
Σ ένα θαλάμι ορφανές,
σε μοναξιά φυλακισμένες...

Μετρώ της ζήσης το φευγιό,
τ αλάθητο βάδισμά της,
κι ωσάν τα κρόταλα  ριγώ,
στ αδιάλλακτο πέρασμά της.

Ω και να παίρνανε στροφή
του χρόνου οι δείχτες πάλι..
Με  μιαν αέναη στιγμή,
στο άδειο προσκεφάλι,
να γίνουν οι ώρες ροδαυγή
και η ματιά σου αγκάλη...

Λιλή Βασιλάκη