Ένα μεσημέρι ήταν
Δεν ήταν καν βράδυ
Αν ήταν βράδυ
Θα το κλείδωνα στη σκέψη σαν όνειρο
Από εκείνα τα όνειρα τα άλλα
Που σου αδειάζουν τα συναισθήματα
Που σου ραγίζουν τη καρδιά
Αλλά λες..όνειρο ήταν...
Ήταν μεσημέρι όμως
Πυρωμένο
Θυμάμαι την ώρα τη μέρα τα λόγια
Όλα τα θυμάμαι
Κι ας μην απάντησα
Κι ας μη το συζήτησα ποτέ
Κι ας τό' θαψα μέσα στα μεσημέρια μου
Αυτά τα μεσημέρια που ξυπνάω
Χωρίς λόγο
Και ουρλιάζω βουβά!!!
Σοφία Τανακιδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου