Ο ασκός (της Λιλής Βασιλάκη)

Σαν βελόνες τρυπούν,
το μυαλό οι αναμνήσεις,
της ψυχής μου ρωγμές,
της καρδιάς καθιζήσεις.
Τον ασκό του τρυπούν,
μονομιάς δραπετεύουν.
Τριγύρω, μετέωρες μένουν.
Με κοιτούν και χλευάζουν...

Για τα όνειρα πλάνα,
που μου κάναν κοπάνα.
Για τις φρούδες ελπίδες,
της ζωής μου ρυτίδες.
Για τα ψεύτικα κάστρα
και τ' απόμακρα άστρα...
Και στο τέλος χορεύουν,
αστραπές που τυφλώνουν,
βροντές που ματώνουν...

Είμαι ο πόνος εγώ!...
Κι' έγώ, η βροχή σου, το κλάμμα!
Κι εγώ, της πίκρας το θάμα!...
Κι εγώ, η συντρόφισσα Θλίψη,
της ψυχής σου η σήψη!...
Κι εγώ!... Κι εγώ!... Κι εγώ!...
Σταματήστε! Πονώ! Υποφέρω...
Δεν μπορώ... θα εκραγώ!....

Πως την ψυχή μου πονάτε...
Βρωμερές! Σιχαμένες!
την καρδιά τυρανάτε...
Πως μπορεί αυτό να κοπάσει;
τις αντοχές μου, στα άκρα θα φτάσει...
Προσπαθώ, να τις πιάσω,
στον ασκό να τις χώσω
και καλά να ταπώσω.

Μ'αυτές, αερικά, δεν ακούνε....
σκωπτικά με κοιτούνε...
Μόνο, σαν τελειώσει ο χορός,
κουρασμένες, κοπάζουν,
Μόνες, στον ασκό τους γυρνούν.
Σ'έναν ύπνο βαθύ, σε χειμέρια νάρκη.
Το χορό τους ξεχνούνε
και μόνο τότε, τα πελάγη του νου,
με γαλήνη ηρεμούνε...

Λιλή Βασιλάκη