Σκυφτή στο μπαλκονάκι αφήνομαι να δω και ν' απολησμονήσω τα εντός μου.
Παρηγοριές μου παίρνουν το νου και τον ξεστρατίζουν ξετσίπωτα.
Ανοίγω το στόμα μου αναπόφευκτα και η ψυχή μου αναπτερίζει ράθυμα
να λιαστεί στο εύκαιρο απέναντι παγκάκι , μιας ανυπόσχετης χαλάρωσης.
Μη μετρώντας χρόνους , καταμετρώντας αλύτρωτες στιγμές , περνούν οι άνθρωποι
καθάριοι, σαν σχόλασμα εκκλησιάς, μέσα τους ο πόνος και το σύστριγγλο,
έξω τα πέτα ατσαλάκωτα και των υποδημάτων η κομψότης , δίνουν ρέστα.
Αχ ψυχή μου ποιος θα ρίξει σπίρτο να φλεγούμε σαν βάτοι ξεροί και το γαλβάνισμα στης υποκρισίας το ξέφτι, να αντικαταστήσει το μαζικό ψυχοθεραπείας χορό ;
Ως τότε μανταλάκια βαστάτε την υστερία μας, χαριτωμένα . Ύστερα, κρεμασμένους απ τα μαλλιά σε πίνακα φουτουριστικό για μετανεωτερικά σαλόνια καρφώστε .
Θα μας πάρει χρόνο, να αναμετρήσουμε τα εγνωσμένα μας ψεύδη και τις των βεβιασμένων μειδιαμάτων ηττημένες ημών καμπύλες .
Έλεγχος καταχώρησης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή