Μικρή εξομολόγηση (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Πολλοί με λένε ποιητή
γιατί μιλώ με στίχους
Μα δεν αφουγκραστήκανε 
τους άναρθρους μου ήχους

Πως για όλα αυτά που σκέπτομαι
και όλα αυτά που γράφω
Μελάνι δεν μου βρίσκεται.
Με αίμα υπογράφω

και αν μέσα από τη σάτιρα
γράφω πολλές αλήθειες
είναι που μένω άγρυπνος
τις τελευταίες νύχτες.

Μες την ζωή πορεύτηκα
με το σταυρό στο χέρι
Μα είχα και υποστήριξη
απ’ το δικό μου ταίρι

Με τη δική μου δύναμη
ήμουνα νοικοκύρης
Και έφτασα στην πατρίδα μου
να είμαι μουσαφίρης

Σαράντα χρόνια στη δουλειά
και τώρα ανεργία
Χίλια καλά κι αν έκανα,
ανταμοιβή καμία

Μα το δικό μου απάγκιο
η οικογένεια μου
Είν’ ότι πιο πολύ αγαπώ.
Γι αυτούς χτυπά η καρδιά μου

Πολλά θα ήθελα να πω
Μα τα κρατώ για μένα
Και μες το βάθος του μυαλού
Τα έχω καλά κρυμμένα

Και η μόνη μου διέξοδος ,
εγώ για να ξεδώσω
Είναι τα ατοπήματα
με σάτιρα να δώσω!!!

Χρήστος Παπαχρυσάφης