Ζωής γραμμένα.. (της Μαρίας Χατζηδημητρίου)

..

Μια βαλίτσα ανοιγμένη η ζωή της
Μήνες τώρα...Χρόνια ίσως...
Βγάζει κάθε τόσο από μέσα κομμάτια ευτυχίας 
Βάζει μουσκεμένα μαντήλια απογοήτευσης
Διπλώνει χειμώνες και κρύες νύχτες
Ξεδιπλώνει καλοκαίρια, ζεστές αγκαλιές
Το ένα χέρι γροθιά στην απαξίωσή της
Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα γέλιο μωρού
Σιωπά μπρος σε ευλογημένες στιγμές
Βγαζει κραυγή μπρος στα συντρίμμια

Τραβάει αποφασιστικά το φερμουάρ
Κλειδώνει με το κλειδί τη βαλίτσα
Έτοιμη για το φευγιό της
Όμως τα πόδια πάλι μολύβια γίνονται
Αντίκρυ της μια φωτογραφία του γάμου τους
Ένα μειδίαμα διαγραφουν τα χείλη της
Μα αμέσως γίνεται στυφό το στόμα
Θα φύγει, πρέπει να φύγει....
Τα παιδιά μεγάλωσαν, άνοιξαν τα φτερά τους
Κι αυτή σε λίγο θα γεράσει....
Το ξέρει ότι θα γεράσει και ακόμη θα έχει τη στιφάδα στα χείλη
Πρέπει να φύγει...., αλλά πάλι φοβάται για τη μέρα που θα ξημερώσει .....
Αυτός ο φόβος έχει γίνει ένα με το πετσί της....
Όμως, είναι μόνον ο φόβος της για το άγνωστο ή η αγάπη της για ο,τι θέλησε να ζήσει μαζί του
Μαζί με εκείνον που μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί να του αποδείξει τι αξίζει.....
Μαζί με εκείνον που αγαπάει ακόμη και που η αγάπη της δεν χωράει σε όλες τις βαλίτσες του κόσμου ...
Πάλι κοντοστέκεται .....
Τελικά, ζωής γραμμένα τα λες.....

Μαρια Χατζηδημητρίου