Εκείνη η Λέξη (του Βαγγέλη Ιωσηφίδη)

Μαζεύτηκαν τα μεγάλα κεφάλια μπροστά στο ποίημά του. 

Το περικύκλωσαν. Έστυβαν σοφία εκλεκτή, αποθησαυρισμένη. 
Όλο το κατακερμάτισαν, κόμμα δεν έμεινε ανεξήγητο. 
Εκείνη μόνο τη Λέξη δεν μπορέσαν να ερμηνεύσουν κι επέπλεε αντάρτικα στον ωκεανό της διανόησης. Τα κύματά του χτυπούσαν ματαιοπονώντας σε Εκείνην, που τον χλεύαζε με την παρουσία Της.
"Παρείσακτος τολμηρός, με μια λογοτεχνική αναίδεια που συναρπάζει".
"Άδεια ποιητική, από αυτές που μονάχα οι μέγιστοι φυτεύουν στα χωράφια των σκέψεών τους".
"Ω η Λέξη! Μειδίαμα της Τέχνης παμπόνηρο".
"Μοντέρνα σκέψη, μυσταγωγική η Λέξη, καθώς και ρηξικέλευθη".
"Σημάδι αντήχησης: κοινός ήχος, άλλο νόημα, μία ψυχή ενωμένη".
"Οικοδόμημα ανήκουστο, ανυπέρβλητο, μεγάλο όσο η Μία Λέξη!".
Οι ερμηνείες, που σαν κύματα ψηλώναν, θαυμασμό έφερναν στην ομήγυρη και χειραψίες δέους από τον έναν τρανό διανοητή στον άλλον. 
Άκουσε το σούσουρο κι ο Ποιητής και, σαν είδε τη λέξη την ταλαιπωρημένη, τη χαμένη στη θύελλα των πανάξιων βλεμμάτων, δαγκώθηκε. Ψιθύρισε στον πιστό του σύντροφο:
"Αυτή η λέξη πώς ξέφυγε στο τελικό κείμενο; Οτοκορέκτ ήταν, διάολε!"

Βαγγέλης Ιωσηφίδης