ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ (της Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου)

Μια άνοιξη...

Ναι, μια άνοιξη αρχίνησα να ζω,

μια εποχή που σκόρπιζε παντού μυρωδιές μαζί και υποσχέσεις.

Έγινες ο ήλιος μου,

το φως που μου έδινε ζωή

και άνθησα...

Ένα ένα τα πέταλά μου άνοιξα για να δεχτώ εσένα.

Μια γεύση μόνο πήρα της δικιάς σου γλύκας

και χάθηκες μετά,

αφήνοντας πίσω σου σημάδι πως θα γυρίσεις.

Τώρα φθινοπώριασε

κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω.

Τα κιτρινισμένα φύλλα απ’ το χώμα μαζεύω και μετράω...

Πρέπει να μαζέψω πολλά ακόμη,

ένα για κάθε υπόσχεση που μου ’χες δώσει.

Σε χρυσή κλωστή θα τα περάσω

και στον λαιμό θα τα κρεμάσω

να μην μπορώ από το βάρος

το πρόσωπό μου στον ήλιο ποτέ ξανά να σηκώσω...

Φθινοπώριασε κι εγώ εδώ ακόμα περιμένω...

Αγιούπα Χρυσάνθου - Κωνσταντίνου

Από την ποιητική συλλογή "Ανέμων αγκαλιά"

Άτιτλο (της Γεωργίας Κιουλάχογλου)

Δεμένο σ’ ένα σύννεφο 

χρυσό δεντρί η καρδιά μου

σκορπίζουν τα κλαριά μου

στις φλόγες της αυγής.

Πεφτάστερο μιας χαραυγής

στον ουρανό θα ανάψω

κι ύστερα θα με κάψω

στην άκρη της ζωής.

Στις λίμνες της μακριάς σιγής 

σε ατέλειωτα σκοτάδια

στα πιο βαθιά πηγάδια

στερνής μου της φυγής

και στην πηγή της λησμονιάς

νερό θα πιώ, θα κλάψω

χνουδάκι να πετάξω

πριν γείρω καταγής.

Σκόνη θα γίνω ένα πρωί 

κανείς δεν θα θυμάται

ποιος τάχα που κοιμάται

ήσυχος πια στη γης…

Κιουλάχογλου Χ. Γεωργία

Σκέψεις (της Κατερίνας Γαγανέλη)

 

Πριν από μερικά χρόνια φοβόμουν πολύ τ’ αεροπλάνα. Δεν ξέρω αν ήμουν κλειστοφοβική, σίγουρα πάντως πάθαινα κρίση πανικού και μόνο στη σκέψη ότι θα βρεθώ κλεισμένη σ’ ένα από αυτά...

Βρίσκεται, όμως, ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή σου και σε κάνει να ξεπερνάς τους πιο μύχιους φόβους σου…

Τώρα, πλέον, όταν ταξιδεύω δε χορταίνω να κοιτάζω από ψηλά και να σκέφτομαι τον κόσμο που ζει κάτω από τα πόδια μου...

Ζευγάρια που αγαπιούνται...

Μανάδες που θηλάζουν μωρά…

Άντρες που γυρίζουν ή πάνε στη δουλειά...

Έφηβοι που χτυπάει για πρώτη φορά η καρδιά τους δυνατά στο πρώτο φιλί…

Γέρους που αναπολούν τα νιάτα τα μπερμπάντικα...

Γυναίκες παρατημένες που πνίγουν τον καημό τους τυλιγμένες στον καπνό ενός σέρτικου τσιγάρου, σαν τη μοναξιά τους…

Νέους οπλισμένους με δύναμη και ορμή χάρη στα νιάτα τους, να βγαίνουν για διασκέδαση…

Κι εμένα να γυρίζω στη φωλιά του σπιτιού μου, να ποτίσω τα βασιλικά μου, που άντεξαν στη ζεστή, παρόλο που τα εγκατέλειψα για τόσες μέρες…

Ποιοι είμαστε; Τι είμαστε;

Από ‘κει ψηλά αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή είμαι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κι αντιλαμβάνομαι πόσο μόνοι είμαστε όλοι μας…

Αόρατη μπορεί να είμαι για σένα, αλλά όχι για όλους...

Παραδόξως, χαίρομαι για όλα αυτά που έχω και είναι τόσα πολλά...

Δε μιζεριάζω...

Ξαναβρίσκω τη σταθερή περπατησιά μου και δοξάζω τον Θεό κάθε μέρα!

Κατερίνα Γαγανέλη

Από το βιβλίο Οὐαὶ ὑμῖν