Οι μεγαλύτεροι έρωτες
έζησαν τη νύχτα.
Σε λαμπερά κοιτάγματα
που ανταλλάχθηκαν
ξανά και ξανά.
Σε συνωμοτικά χαμόγελα.
Και σ’ εκείνη
την αγαπημένη μου ανάσα,
λίγο πριν το
πολυπόθητο φιλί
που πάντα συγκρατεί
εντός της θραύσματα
από τόλμη και φόβο.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες
έγιναν ποιήματα.
Κουβέντες που έφτασαν
στην άκρη της γλώσσας,
μα γλίστρησαν
ντροπιασμένες στο λαιμό.
Σχεδόν αναπόφευκτα
σκορπίστηκαν
σε γαλάζιες γραμμές
παλιών τετραδίων.
Από τον καημό τους
στοίχειωσαν
τις μουτζουρωμένες σελιδες
προσμένοντας
να βρουν τον αποδέκτη τους.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες
έγιναν «παλιές υποθέσεις»
στις παρέες.
Ακούστηκαν σαν διηγήσεις.
Νοθεύτηκαν
με μπόλικο οινόπνευμα
και βλέμματα συμπόνιας.
Κάηκαν σαν
ισχνά τσιγαρόχαρτα.
Σφραγίστηκαν
ως «περασμένα, ξεχασμένα»
κι ας ξέρεις,
καλύτερα απ’ όλους,
πως δεν σβήστηκαν ποτέ,
μένοντας σαν
κατεστραμμένα αρχεία
στη μνήμη.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες
κοιμούνται σε
χωριστά κρεβάτια,
σφιχταγκαλιάζοντας
υποκατάστατα.
Δεν υπάρχουν
σε όραση, όσφρηση,
γεύση, ακοή, αφή.
Έχουν εγκλωβιστεί
στο μυαλό μας.
Ζουν στην ακυβέρνητη
φαντασία μας.
Και καμιά φορά,
χωρίς να το θέλω
φορούν τ’ όνομα σου.
Οι μεγαλύτεροι έρωτες
πορεύτηκαν γυμνοί.
Έσβησαν πληγωμένοι.
Κατέληξαν ανολοκλήρωτοι.
Αρκεί ένα λεπτό
για να αναφλεχθούν
και μια αιωνιότητα
για να καταλαγιάσουν.
Όλοι χρωστάμε
σ' έναν μεγάλο έρωτα
μια συγγνώμη,
μια ημέρα της ζωής μας,
ένα φινάλε.
Έλενα Κορινιωτη