Άτιτλο (της Ρούλας Κτενά)

Στέκεσαι δίχως να μιλάς
με τον αέρα στα μαλλιά σου
έφερα δάκρυα στην ματιά σου.

Δραπέτης του κόσμου δίχως σπίτι
σκονισμένη καρέκλα σε σαλούν
Έχω για φίλο τον αποσπερίτη.

Θα μιλήσω ή θα σωπάσω
κόκκος της άμμου περιπλανιέμαι
τα κύματα πώς να δαμάσω.

Στίχος που ψάχνει να πλαγιάσει
πάνω σε μια χορδή σπασμένη
παλιά κιθάρα ξεβαμένη.

Τα πόδια σου ακουμπούν την άμμο
χάδι ονειρεύομαι πως είναι
ας ήμουν σ'ένα αεροπλάνο.

Νούφαρο αμίλητο στη λίμνη
ψυχρό λευκό κρίνο της άμμου
δεν σε χαιρέτησα καρδιά μου.

Αθόρυβα στην νύχτα θα χαθώ
θα τραγουδώ ώσπου να φέξει
αδιάβροχη η ψυχή μου στον βυθό...

Ρούλα Κτενά