Απίστευτα μικρή, πικρή, η ζωή,
προσπάθησε τον πόνο να γλυκάνεις,
σε ρόκα να μαζεύεις την κλωστή
το παραμύθι μ’ ένα κλότσο να υφάνεις
Ήτανε μόνο διαβατάρικα πουλιά
σαράκι στο κρυφό σου βασανάκι
άναψαν κάτι όνειρα παλιά,
φλόγες στο χειμωνιάτικό σου τζάκι
Κρασί σερβιρισμένο μες στα τάσια
ένταση μουσικής στη διαπασών
μέσα σ όλου του κόσμου τα γινάτια
ζωές αραδιασμένες σε φασόν.
Στριμμένο ένα τσιγάρο ν’ απολαύσεις
για να γεμίσουν οι άδειες σου στιγμές,
ξόδεψες χίλιες προσπαθώντας να ξεχάσεις
αυτές που άφησαν στο σώμα σου ρωγμές.
Να μην σκαλίζεις άλλα περασμένα
κλειστά σεντούκια μες τη λησμονιά,
όσα περάσανε ας μείνουν ξεχασμένα
κάπου θα βρεις για σένα μια γωνιά…