Η μάνα, μου 'μαθε να κοιτάζω ψηλά.
Να χω καθαρή ψυχή και καρδιά επιλεκτική. Ορθάνοιχτα τα μάτια και αετίσιο το βλέμμα... να ρουφάω εικόνες.
Να μην ακολουθώ τον άνεμο, μα πάντα κόντρα να κρατάω... πατώντας γερά στη γη ποτέ να μη με παρασύρει.
Να μη ζηλεύω τίποτα και κανέναν... η ζήλια θα είναι η υποτίμηση του εαυτού μου...
Εκεί που θα με μειώσουν, να μην ρίξω το κεφάλι...
Πότε να μη πέσω πιο κάτω απ' τις σόλες των παπουτσιών μου... κι αν πέσω να χω το θάρρος να το δείξω.
Ότι θα κρύψω, αυτό θα είναι εχθρός μου... Κι ότι μου κρύψουν εκείνο θα γίνει δύναμή μου
"Να συνεχίσεις να περπατάς κοιτώντας ψηλά. Εσύ ξέρεις τι είσαι και κανείς δε χρειάζεται να μάθει...
Πάντα να κάνεις τη νύχτα, να προσκυνά τη κάθε σου μέρα... γιατί οι σωστές πριγκίπισσες όλα τα κάνουν στο φώς και δε τις νικά μήτε το σκοτάδι"...
Έτσι μου είπε η μάνα... Έτσι με έμαθε.
