Τις όμορφες μέρες σου
να τις γιορτάζεις.
Όχι απαραίτητα με φίλους,
τραγούδια στη διαπασών,
φανφάρες και φορτωμένα τραπέζια.
Να τις γιορτάζεις εντός σου
ως τους αρμόζει.
Να στέκεις χαμογελαστά
μπρος στον καθρέφτη σου
-όχι από αλαζονεία,
μα από περηφάνια-
να στολίζεις τη θωριά σου
με λόγια γλυκά, τιμητικά,
αντάξιά σου.
Να αφιερώνεις χρόνο
να συνειδητοποιείς τι κέρδισες,
για τι προσπάθησες,
να αναγνωρίζεις πόσο προσπάθησες.
Να ρουφάς κάθε λεπτό τους,
να ξεδιψάσει το μέσα σου
για τον αγώνα του.
Να αισθάνεσαι τα κύτταρά σου
να πάλλονται ρυθμικά
από αναζωογόνηση, από γνήσια ευθυμία
και την ψυχή σου να ξεχειλίζει
απ’ την αγαλλίαση που πεθυμούσες.
Κι αφότου γευτείς τη χαρά
ως τις τρίσβαθες πτυχές σου
και την αφήσεις
να σου μελώσει την καρδιά,
να σημειώνεις κάθε στιγμή
στο ημερολόγιο,
να μην λησμονήσεις τίποτα
-γιατί συχνά οι μνήμες
συνορεύουν με τις λύπες.
Να μην αρκείσαι
σε χλιαρά συγχαρητήρια,
άνευρα μπράβο
κι άνοστους επαίνους.
Να μην επιτρέπεις σε κανέναν
-ιδίως σε σένα-
να υποτιμήσει
τους κόπους που κατέβαλες,
τα σκαλοπάτια που σκαρφάλωσες,
τους δαίμονες που ξόρκισες,
τις κορυφές που τώρα ατενίζεις.
Να σε αγκαλιάζεις
γενναιόδωρα, σφιχτά,
γιατί δεν είσαι μονάχα
το τρόπαιο που κέρδισες·
κατεξοχήν και ανεπίστρεπτα
είσαι η μάχη που έδωσες
-και στην ουσία της
μόνο εσύ γνωρίζεις.
Δεν είσαι μονάχα
οι κακές στιγμές,
οι μελαγχολικές Κυριακές,
οι νύχτες που ‘χουν θλίψη·
είσαι και η λαμπρή ηλιαχτίδα της αυγής,
η υπόσχεση πώς θα τα καταφέρεις,
το επόμενο βήμα,
η πρωτόγνωρη συνέχεια,
ο πολυπόθητος ιδρώτας του κάματου,
το αναστέναγμα της λύτρωσης
-για την ακρίβεια,
είσαι κυρίως αυτά.
Να τις χαίρεσαι
τις όμορφες μέρες σου,
να τις εξυμνείς.
Μην τις αφήνεις
να περνούν αδιάφορες,
συμβιβασμένες.
Δεν είναι μια ακόμη μέρα·
είναι η Μέρα σου.
