Μικραίνει ο κόσμος μάτια μου τις νύχτες
ψυχές έρπουν στους ίσκιους
η θάλασσα γίνεται μαύρο λιβάδι
οι βάρκες τάφοι στιγμών
τα δάκτυλα μου κρυώνουν σε τυφλές ικεσίες
δακτυλήθρες οι κάλυκες του νυχτολούλουδου
τι να καλύψουν;
κι εσύ πονεμένη καρδιά μου
σαν ξερό τσόφλι ροδιού σφίγγεις
το αίμα να μη στάξει
κανένας δεν σε ακούει στην αγρύπνια σου
Μια πυγολαμπίδα πέρασε
μου φάνηκε πως σε είδα
δεν σε θυμάμαι..
μπορεί να ήσουν:
μια χρυσαφιά κλωστή φωτός
που έγινες χίλια κομμάτια τη μέρα
μια νυκτοπεταλούδα
που την τύφλωσε το φως
αμέτρητες ισχνές ελπίδες ,
αποκυήματα φαντασίας,
δάκρυ του χειμώνα ,
λουλούδι της άνοιξης
δαίμονας με μάσκα αγίου
ίσως ένα αστέρι που ξεκόλλησε από τον ουρανό
και κάθησε στα μαλλιά μου για λίγο
εκείνη τη νύχτα που είχε πλεόνασμα η χαρά.
