Ότι μας θόλωνε το νου αυτό διαλέξαμε
για να μας κυβερνά
Και στον θεό τον έρωτα απόκοσμη θυσία
γίναμε
Χιλιάδες κάναμε διαδρομές από τον άδη
στον παράδεισο
Κι απο το τίποτα τα πάντα ζήσαμε κανείς
δεν ξέφυγε
Κι ήταν ο έρωτας στερνή παρηγοριά η τελευταία μας κρυφή ελπίδα
Κρίνεται μείζονος σημασίας
η αναπνοή,
αδέσποτου φιλιού
που προσμένει το χάδι.
Ανάσες αχνιστές και μπερδεμένες σαν κάστανο φρεσκοψημένο αναμετρώνται με νότες κανέλας και μήλο ψητό και ζουμερό πασπαλισμένο με ζάχαρη.
Σιροπιαστό.
Στην άκρη της γλώσσας αντίκρυ με την καρδιά, νότες σβησμένες με πικραμύγδαλο περιτυλίγονται με μικρή δόση εσπεριδοειδών.
Χείλη λιωμένα, μέλι.
Σαγόνι κατακόκκινο και απόλυτα δαγκωμένο χωρίς περίσκεψη.
Μάτια στην έξαψη.
Δακρυγόνοι αδένες ανθίστανται, αλλά υποχωρούν ηττώμενοι, σφιχτά. Καταλήγουν στεγνωμένοι, εξατμισμένοι.
Δεν ανέχονται άλλη πίεση.
Οπισθοχωρούν στην ένταση της ευφορίας.
Μέθης, διέγερση ανακράζεται με βοή, σε κάθε πόρο, του σώματος.
Ηδονή.
Ψυχική ευφορία.
Η καρδιά.
Αυτή καλοδέχεται την ασκούμενη πίεση με κομμένη την ανάσα.
Τα μέλη λιώνουν ποθώντας.
Εκρήξεις εγκεφαλικές περιφέρονται ταχύτατα με απόληξη σε μύες και νευρώνες, ενός καλούμενου κορμιού που οδηγείται στη θεμιτή κατάληξη του ακαταλόγιστου πόθου.