Πάντα την Άνοιξη
θυσίαζα φρεσκοβαμμένα ηλιοτρόπια
Ήταν ο τρόπος μου να ευχαριστήσω
τις μοναξιές και τις ελευθερίες.
Υποτακτικά έσκυβαν τα κίτρινα άνθη τους
θυσία στον βωμό που έστηνα
Όταν ξημέρωνε έκλαιγα.
Όλα αυτά τα αποκεφαλισμένα κοτσάνια
με αξιοπρέπεια έστεκαν στο κέντρο της αυλής.
Κι εγώ, ο δήμιος, λυπόμουν
που είχα αναγκαστεί να ξοδέψω τόση ευτυχία.
Ήταν ο τρόπος της ζωής
το αδιαπραγμάτευτο "πρέπει"
αυτό έκρινα, έφταιγε για τόσες θυσίες.
Μετάνιωνα.
Μα την άλλη μέρα ξεκινούσα από την αρχή
Ένα αλλοπρόσαλλο μακελειό της αθωότητας
Χρειάστηκε να θυσιάσω όλο τον κήπο
πριν αντιληφθώ πως μάταια ξόδευα τόση ευτυχία.
Ο ήλιος ανέτελλε ερήμην θυσιών
ακριβώς την ίδια ώρα
κάθε μέρα.
