Αναβοσβηνει η μνήμη μου
Με μια ματιά σου μόνο
Κι αν κλείνει κύκλους ο καιρός
Δεν κρύβεται το φως
Από τα πρώτα λόγια σου
Στου ονείρου μου το θόλο
Κρατάς ένα άστρο σαν Θεός
Δεν είμαι μοναχός
Έλα καί πάρε μια στροφή
Στης πεθυμιας τη νύχτα
Βρες την ουσία στο φιλί
Στης μοναξιάς την φυλακή
Στείλε μια καληνύχτα
Έτσι από μιαν ανάγκη μας
Mα όταν έρθει η αυγή
Ας σβήσουμε το φως
Στο μισοφέγγαρο απ’ το χαμόγελό σου
έλαμψε ο έρωτας,
ήρθε και με ξύπνησε μ’ ένα πρωτόγνωρο φιλί.
Μες στα καστανά μάτια σου
ξεκίνησε ο έρωτας,
ήρθε κι έφερε φως στα μάτια μου,
ένα φως που δεν σβήνει
ούτε στο πιο δυνατό σκοτάδι
Στο σώμα σου τυλίχτηκε ο έρωτας,
ήρθε κι έφερε τη ζωή,
μια ζωή που την ακολουθούν ακόμη χίλιες.
Στα βήματά σου γεννήθηκαν αστέρια,
ήρθαν κι έντυσαν εμένα,
στο πέρασμά σου το φεγγάρι λαμπύρισε κι άλλο,
ήρθε και μου έφερε χρυσά όνειρα,
μ’ αγκάλιασε σαν έρωτας
που διαρκεί μέχρι να σβήσει και το τελευταίο άστρο.
Στο βλέμμα σου άναψε η φλόγα του έρωτα,
μια φλόγα που ταξιδεύει,
έρχεται και δυναμώνει απ’ το πάθος μου,
υψώνεται και βάφει κόκκινη την σελήνη.
Στο μισοφέγγαρο απ’ το χαμόγελό σου
έλαμψε ο έρωτας
και ήρθε σαν χίλιες ζωές,
σαν φως παντοτινό,
σαν άστρο
σαν φωτιά που διαπερνά τις φλέβες μου,
σαν χρώμα πορφυρό
που βάφει πόθους κι αισθήσεις
κι ένα φεγγάρι κατακόκκινο φώτισε τον κόσμο.
Κι απ’ το μισοφέγγαρο του δικού σου χαμόγελου
γεννήθηκε ο έρωτας,
σαν να μην υπήρχε πριν από εσένα,
σαν να ‘ρθε να κατοικήσει στ’ αστέρια των ματιών σου,
σαν να ‘ρθε να ενωθεί
με το μισοφέγγαρο απ' το χαμόγελό σου.