Τίποτα... δεν μ’ απόμεινε... να ζήσω μοναχή μου...
Ποιήματα χαρούμενα... δεν έτυχε να γράψω...
Κι αυτό που αισθανθήκαμε... να σου το περιγράψω...
Να ξεδιπλώσω στο χαρτί... ό,τι κρύβει η καρδιά μου...
Για σένα... που μου ξύπνησες... απόκρυφα όνειρά μου...
Το τί σημαίνει αγάπη μου... ν’ ακούω τη φωνή σου...
Και να διαβάζω ολημερίς... τί νοιώθει η ψυχή σου...
Καρδούλα μου... δε το μπορώ να σου το ζωγραφίσω...
Τόση μεγάλη πεθυμιά... στο στίχο μου να κλείσω...
Είναι φτωχά τα λόγια μου... θέλω να σ’ αγκαλιάσω...
Να μη μιλήσω πια ποτέ... κι ας είναι... να σε χάσω...
Για μια στιγμή... σαν όνειρο... θα ΄θελα να σ’ αγγίξω...
Να δω αν είσαι υπαρκτός, πόνος μου, για να πνίξω...
Θα ΄θελα να ΄ταν δυνατόν.. σ’ όλους να το φωνάξω...
Σ’ ένα τραπέζι γιορτινό... όλους να τους συνάξω...
Και να τους πω... σ’ αγάπησα... με όλην την καρδιά μου...
Πως άθελά μου έγινες... μοναδική χαρά μου...
Μα ξέρω πως δε γίνεται... γι’ αυτό κι όλο σωπαίνω,
Μόλις πληθαίνουν οι σκιές... νοιώθω ότι πεθαίνω...
Δε ζω πια τώρα... ξέρε το... τίποτα στη ζωή μου...
Τίποτα... δεν μ’ απόμεινε... να ζήσω μοναχή μου...
"Δροσοστάλες Αγάπης"
