Στα σοκάκια σου
τα ραγισμένα
τα τρυφερά μου χέρια αναζητούν μια στιγμή μαζί σου
μοναδική
πέτρα να γίνουμε
η αγάπη πάνω της να ξαποστάσει
αγέρας φλογερός να την ζεστάνει
μη μας αγγίξουν οι χειμώνες τους
κλείνω τα μάτια να σε δω
να ψηλαφίσω τη μορφή σου
να σε οσμιστώ
τα χνώτα μου την ανομβρία σου να σβήσουν
περιπλανώμενη αναζητώ την θλίψη σου
τα δάχτυλα μου
μαγευτικά να εξαλείψουν...
...κι ύστερα θα αφήσουμε τη βροχή
να μας χαιδέυει το πρόσωπο
και θα νιώθουμε το χέρι της μάνας μας
απαλό και σκληρό μαζί,
να ξεβάφει τις μπογές που κάλυψαν
τη λησμονημένη μας αθωότητα.
Θα έρθει η ώρα που δε θα έχουμε ανάγκη
καμία ομπρέλα
και θα 'ναι η βροχή λύτρωση και μαράζι.
Ίσως ετσι κοιτάξουμε τον ουρανό
με καθαρότητα,
και μπερδέψουμε το νερό με το δάκρυ μας ,
σαν μια συγνώμη που χρωστούσαμε,
αιώνες τώρα, στην ίδια μας την ύπαρξη...