Ένα σημάδι (του Παντελή Χατζηκυριάκου)

Είχα ξεμείνει από χρόνια να περιμένω ένα σημάδι. Ένα κάλεσμα που θα μου έδινε τη δύναμη και το θάρρος να αποτινάξω τις αλυσίδες της επιφυλακτικότητας και της αδυναμίας και να τις βροντήξω επιτέλους στο πάτωμα σπασμένες. Να συνθλίψω τα δεσμά του συμβιβασμού και της αναβλητικότητας και να αδράξω επιτέλους την απρόβλεπτη και περιπετειώδη ζωή. Να ρισκάρω, να τολμήσω, να κερδίσω. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τα προδομένα όνειρά μου να χορεύουν ξέφρενα και καταμουσκεμένα. Έκλεισα τις γροθιές μου και μέσα τους συνέτριψα κάθε ενδοιασμό και κάθε αμφιβολία. Βγήκα στο δρόμο και άφησα τη βροχή να κυλήσει στο σώμα μου καθάρια και να ξεπλύνει τις ανασφάλειες και τους δισταγμούς μου. Έκλεισα τα μάτια, άνοιξα τα χέρια, πήρα μια βαθιά ανάσα· και χάθηκα στα άγνωστα νερά σου.

Παντελής Χατζηκυριάκου

Αγγίζοντας την ενσυναίσθηση (της Μαίρης Σουρλη)

Δεν είσαι μόνος Άνθρωπέ μου

στο λέει η φωνή της Άνοιξης

που αναδύεται έμφυτη στη ζωή μας

και γεννάει όπως το  πείσμα και την πίστη 

κυκλάμινα πάνω σε πέτρα!

Μπορώ να νιώσω πως νιώθεις…

Αισθάνομαι μαζί σου 

θέλω να κρυφτώ στην ψυχή σου,

χαράς λαμπρό χαμόγελο 

στα μάτια να σου χαρίσω..

Διαμαντένιο δάκρυ συμπόνιας κι αγάπης

ιριδίζει στην άκρη του ματιού. 

Σε αφουγκράζεται το αίμα μου,

κοιμάσαι κι ανατέλλεις εντός μου

ανθίζοντας στους κήπους των αισθήσεων.

Τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα

ως το τελευταίο κύτταρο

υπάρχουν στη διάρκεια της ψυχής.

Στην αγωνία σου η δική μου αγωνία…

Στο γυμνό της ύπαρξης

σφαδάζει από πόνο η καρδιά,

ταυτίζομαι με τη σκοτεινή σου πλευρά.

Σκαρφαλώσω στα ύψη της σκέψης σου

η απόσταση γίνεται οικεία απόλαυση.

Σ’ ένα ποιητικό δυναμικό ροής

με θαυμαστό τρόπο

παράλληλων κατόπτρων

αγγίζεται το εκστατικό συναίσθημα

στην απόλυτη σιωπή 

αναβλύζει νάμα, φως σκορπά

ανεβάζει τ’ όνειρο στα ουράνια.

Το μεγαλείο του απέραντου έρωτα

“Ένας” είναι ο Θεός

τραγουδάνε όλα τα πουλιά στο “Μαζί”

Μαίρη Σουρλη