Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες...

Οι στιγμές ξεχάστηκαν,

σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Τα λόγια σταμάτησαν να ηχούν,

λες και στέρεψαν οι λέξεις.

Οι υποσχέσεις έσβησαν,

σα να μη δόθηκαν ποτέ.

Μια παράσταση τελειώνει, 

μια νέα ξεκινά...

Κάποιοι ηθοποιοί αλλάζουν, 

κάποιοι παραμένουν οι ίδιοι.

Είναι αυτοί που έχουν σταθερή αξία...

Οι υπεράνω όλων!

Όμως εκείνα τα λιγοστά λεπτά που χρειάζονται για τη μετάβαση από τη μία παράσταση στην άλλη, δε φορούν μάσκα...και τότε μπορεί κάποιος να δει, το πραγματικά άσχημο πρόσωπό τους...

Αρκεί να φανεί τυχερός...

Για λίγα λεπτά μόνο 

αντέχουν χωρίς τη μάσκα τους.

Για λίγα λεπτά...

Και η παράσταση αρχίζει ξανά!

Τζούλια Παπα

Από μένα για σένα (της Γρηγοριας Πελεκουδα)

Εμείς γιορτάζουμε τον έρωτα

μόνο με χρώματα,

δως μου το χέρι σου κι έλα να φύγουμε

να περπατήσουμε κι όλα στο δρόμο 

θα τα πούμε,

να χαθούμε στο σήμερα, να χαθούμε στον έρωτα

τον κόσμο διαβαίνοντας .

Τα πιο όμορφα τοπία ακόμη δεν διαβήκαμε

στους χώρους των ανθρώπων

δεν χωρέσαμε,

εμείς μόνο από θάνατο θα χωρίσουμε

κι από του χωρισμού τον πόνο,

για την ουσία ακροπατώντας

΄άφθαρτοι μέσα στο χρόνο.

Στα μόνα που έμεναν αγνά

είναι τα χρώματα, σιωπηρά κυρίαρχα

να φτερουγίζουν στον ορίζοντα

και   κάθε δειλινό,

στην αγκαλιά να πέφτουν δίχως θόρυβο.

Να ευτυχείτε  αστέρια μου

να ευτυχούν  τα μάτια μας

σε κάθε επιθυμία μας

εντός κι εκτός ορίων,

ένας φάρος να φωτίζει το απόλυτο

νόημα,

ν΄αγαπάς χωρίς σύνορα...

Γρηγορία Πελεκουδα