Φυλακή δεν είναι τα κτίρια με τα κάγκελα παντού..
Χειρότερη φυλακή απ' το ίδιο σου το μυαλό δεν έχει..
Εκεί μέσα κρατάς σκέψεις , αναμνήσεις,όλα εκεί μέσα..
Και σε τρελαίνουν..
Κάθε βράδυ ειδικά που αρχίζει να πέφτει το βαθύ σκοτάδι γυρνάνε
σαν φαντάσματα φυλακισμένα ..
Κι ακούς τις αλυσίδες να τρίζουν ..
Και να σερνονται..
Τι φυλακή αυτή του μυαλού...
Δεν πρόκειται να ελευθερωθεις ποτέ από αυτήν..
Ισόβια κάθειρξη η ποινή σου..
Το έγκλημα σου?
Απλά αγάπησες χωρίς να αγαπηθεις..
Βάζω υπενθύμιση στον εαυτό μου
-να μη το αμελήσει αυτή τη φορά-.
Τις σωστές λέξεις να σου πω,
τι κι αν δεν τις εννοώ.
Όλα υπόκεινται πια,
σε ένα συλλογικό όφελος.
Θα είμαστε καλύτερα
έτσι χωριστά κι αγαπημένοι,
(κι ενδόμυχα ερωτευμένοι).
Μου λείπεις, ακόμα.
Κι απ' τις τρεις αυτές λέξεις,
εκείνη κυριολεκτικά που με διαλύει
είναι αυτό το -ακόμα-.
Σαν ποινή ακούγεται,
σαν έσχατη τιμωρία
για κάποιο έγκλημα
που μάλλον δεν διέπραξα.
Να θυμηθώ την επόμενη φορά
που θα σε συναντήσω
να προσποιηθώ πως μου πέρασες
σαν μη θανατηφόρα ασθένεια
βραχείας διάρκειας.
Να μη ξεχάσω να σου δείξω
πόσο εντάξει είμαι μακριά σου.
Να μη ξεχαστώ επάνω στον
έκδηλο συναισθηματισμο μου
και σου ομολογήσω πως σε σκέφτομαι
... ακόμα.
Γιατί σε κάθε ρήμα που έχει εσένα
ως υποκείμενο, σχεδόν αυτόματα
προσδίδεται η έννοια του ακόμα.
Σε αγαπώ ακόμα.
Σε ξεπερνάω ακόμα.
Βλέπεις πιο χαλάει την πρόταση;
Ποιο δημιουργεί πρόβλημα;
Αυτό το ακόμα.