Απλώθηκαν οι μέρες μας
στα δακρυσμένα σχοινιά της σιωπής.
Μούσκεψαν τα εσώψυχά τους
στην υγρασία των σταματημένων ρολογιών.
Τρίζουν πονεμένες οι αρθρώσεις τους
στα βρεγμένα μανταλάκια του χρόνου.
Στάζουν οι δροσοσταλίδες
από τα μάτια των φύλλων.
Κουράστηκαν οι μνήμες να γυρίζουν
στην αρένα της θύμησης.
Λαβώθηκαν βαριά στις μονομαχίες των καιρών.
Πολλές οι απώλειες
ρίξαν μεγάλο θανατικό τριγύρω.
Αναβάλει η χαρά ολοένα τον ερχομό της.
Άσε, λέει στην πλήξη, πάω αργότερα,
κι αργότερα...κι αργότερα...
μέχρι που στο τέλος το ξεχνάει...
Γύρισε ο καιρός νοτιάς,
έβγαλε πάλι υγρασία.
Αργούν πολύ
να στεγνώσουν οι μέρες μας
έτσι όπως κρέμονται
στα μανταλάκια του χρόνου...
