Κι όσο οι λέξεις στοιχειώνουν
την καρδιά
τόσο τα γράμματα πέφτουν βαριά
πάνω στο χαρτί
και το μελάνι ρίχνεται σε μία μάχη ατέρμονων προσδοκιών
κι ανασφαλειών.
Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ
κάθε στίχος κι ένα αναφιλητό
κι ο στίχος παίζει την μελωδία
της μοναξιάς
στον γνώριμο ρυθμό.
Αργά αργά το χέρι προχωράει
πάνω στο χαρτί
και καθώς είναι βρεγμένο
από τα δάκρυα
σκίζεται ακόμα πιο εύκολα
όπως εύκολα αύριο θα έχουν ξεχαστεί τα ίδια τα αισθήματά μου
για 'σένα...
Ενός λεπτού σιγή
κράτησαν οι επίσημες στιγμές μιας ιστορίας,
καθώς περνούσε άδοξος έρωτας,
χωρίς κτερίσματα.
Στα μάτια των περαστικών
ένευε η συγκατάβαση,
ολίγην τι παρηγορία.
Κάποιοι ξαμολησαν μια κατηγόρια και ένα φτύσιμο
για μια εξαρχής χαμένη υπόθεση.
Ποια η σημασία;
Το θέμα ήταν τα κτερίσματα.
Το σώμα κείτονταν γυμνό και μαδημένο.
Του είχαν κλέψει την εύπιστη νεότητα
Τα μακρυά μαλλιά, τα χρυσοφτερουγα όνειρα στα βλέφαρα
Το στόμα που τα τρικυμισμένα χείλη ψέλιζαν αθώα λόγια μαθητείας.
Ω έρωτα μοναδικέ, στα πέρατα των θαλασσών και ουρανών αναπαυμένε!
Ο θάνατος σου ήταν η διαρκής παραμυθία.
Η ηθική εκείνου σ' ένα κλειστό παράδεισο, αυτοκτονία.
Λείψανο λησμονημένο οι κυρτοί μηροί σου
το στέγασμα της φθαρτής λαγνείας σου παρομαρτούν.
Γυναίκες ποθεινές στα άνανδρα χέρια εραστών,
κόρες της Αστάρτης σ' ένα κελί της ησυχίας,
ανάμεσα στις λέξεις της εκδίκησης,
στρέφετε εντός σας τις σπαθιές μιας αναισχυντίας,
ψάλλοντας "άξιον το τίμημα!"