Περπατούσα αργά το βράδυ...
Μύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί
στην οδό Πενταδακτύλου.
Και στης Καντάρας την οδό
βασιλικός και δυόσμος.
Στης προσφυγιάς τους κήπους
οι λεμονιές και οι ροδιές
ολα τα δέντρα και τα άνθη
που φύτρωναν και στον βορρά
φώναζαν το όνομά τους
κι ο άνεμος τα ταξίδευε
στις σκλαβωμένες τους αυλές
στις ρεματιές και τα βουνά.
Άκουγαν οι μυγδαλιές
κι ετοίμαζαν την Άνοιξη
μαζί με τα κυκλάμινα.
Χρόνια και χρόνια ακούραστα
μάχονταν για τούτο το όνειρο
τούτο το σμίξιμο ξανά.
Τα πουλιά, οι πεταλούδες
τα ζουζούνια σιγοντάριζαν
στο άσμα για αγάπη και ειρήνη
ίσως μερέψουν τα θεριά..
Τα μπαμ μπουμ τα κατατρόμαζαν
κι ευχόντουσαν ποτέ ξανά.....
Κάθε δρόμος κι ένα χωριό
Κάθε σπίτι και πληγή
από τις μαύρες μνήμες
στους ματωμένους πορτοκαλεώνες
και κυκλάμινα κι αυλές και θάλασσες..
Πώς να κλείσουν οι πληγές
σαν στον ορίζοντα αναβοσβήνει
η σημαία της ντροπής που μας θυμίζει
την μεγάλη προδοσία..
Τρίζουν οι νεκροί.. Ενός λεπτού σιγή...
Για τους νεκρούς και τους αγνοουμένους.
Οστά σχεδόν μισού αιώνα σε κάσες...
τρύπια κρανία, Αθάνατοι, σημαίες
στεφάνια, "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα"..
μάνες αυλακωμένες ανεξίτηλα..
Η σιγή ενός λεπτού αφορά τους άλλους..
Οχι τις μάνες των οδοφραγμάτων
Ο χρόνος τους σταμάτησε στο μαύρο
το μαντάτο σαν εξανεμίστηκαν
όλες τους οι ελπίδες.............
Μύριζε νυχτολούλουδο και γιασεμί, βασιλικός και δυόσμος
στις οδούς Πενταδακτύλου και Καντάρας
κι όλων των γραμμένων σε ταμπέλλες
αγαπημένων τόπων..
Μα θέλω τόσο πολύ να σεργιανίσω
ελεύθερα δίχως ταυτότητα να δείξω
στον εχθρό στις όμορφες βουνοκορφές
με τα κυκλάμινα στους πορτοκαλεώνες
Της Μόρφου και της Βασιλεύουσας
κι απ' της Καντάρας το Κάστρο
και του Αποστολου Αντρέα την Μονή
ν' αγναντέψω την απέραντη
θάλασσα της αγαπημένης μας Κύπρου
χωρίς τα τούρκικα ονόματα
στις ταμπέλλες με τα οποία
ασελγούν στα όμορφα μας μέρη......
ΑΜΗΝ.....
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Ειρήνη Ανδρέου
