...με ρωτάς γιατί γράφω..
κι εγώ κοιτώ τα μάτια σου, παιδί μου...
κι είναι τα ματια σου για με
λίμνες του παραδείσου...
κι είναι το κλάμα σου βροχή
π' αναπαμό δεν έχει.
Γράφω γι αυτά που πέρασαν...
που άλλοι στα στερήσαν,
γράφω γι αυτά που θα ρθουνε,
που άλλοι τ' αποφασίσαν...
Η φλόγα σου στη φλόγα μου,
σκιά μεγάλη βγάζει...
φεύγει το φως, φεύγει η αυγή,
απλώνει το σκοτάδι.
Χωρίς σκοτάδι δεν μπορείς
να καταπιείς μελάνι...
να φτύσεις πόνο και οργή...
να ζήσεις...να πεθάνεις...
Μην με μαλώνεις μάτια μου,
που γράφω δακρυσμένη...
είναι το δάκρυ προσευχή
παρηγοριά δοσμένη.
Εχε στο νου καρδούλα μου.,
τον κόσμο κι αν γυρίσεις,
σε μια γλώσσα...μόνο μια...
θα μάθεις να δακρύζεις...
