Οι όμορφοι άνθρωποι όταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Λυπημένες..
Σε μια ατελείωτη προσμονή από μία καταδικασμένη αγάπη.
Παραμονεύουνε μια στάλα ήλιο να τις ζεστάνει.
Να τις φωτίσει.
Περιμένουνε ένα καθαρό βλέμμα να βυθιστεί μέσα τους..
Να τους χαμογελάσει.
Να αρχίσει πάλι το φώς να αντανακλάει πάνω τους.
Οι όμορφοι άνθρωποι όταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Έχουνε την θλίψη ζωγραφισμένη πάνω τους..
Έχουνε έναν γκρίζο ουρανό να τους συντροφεύει τα βροχερά τους απογεύματα..
Έχουνε την ήρεμη περηφάνια που τους ντύνει με ενα πέπλο μοναχικότητας.
Οι όμορφοι άνθρωποι όταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Γιατί η θάλασσα είναι πολύ μικρή να χωρέσει τον εγωισμό τους..
Και ο ωκεανός πολύ μεγάλος να αντέξει την αγάπη τους.
Έτσι σπάνε σε μικρά μικρά κομμάτια..
Χωρίζουνε και πνίγονται μόνοι τους στα δικά τους δάκρυα.
Που ποτέ πιά δεν θα πέσουνε στην θάλασσα που αφήσανε.
Παρά μόνο θα σιγοκαίνε μέσα τους αιώνια..
Και θα πονάνε την δική τους καρδιά για πάντα.
Οι όμορφοι άνθρωποι δεν χωρίζουνε ποτέ..
Δεν μπορεί να σκιστεί μία αγάπη στη μέση..
Μπορεί μόνο να πεθάνει κάποτε και εκείνη..
Δίπλα τους..
Μαζί τους.
