Το δέντρο των ευχών μου (της Μαίρης Σουρλή)

 

Ο χρόνος μαργαριτάρια φωτίζει

μελωδία αγάπης και γαλήνης 

με την ψυχή τ’ ανέμου σαλπίζει.

Το δέντρο των ευχών μου 

έχει απλωμένες ρίζες αγάπης καλοσύνης!

Σε κάθε κλαδί του κρέμονται 

στολίδια ψυχής, ανανεωμένες υποσχέσεις 

και κοιμισμένες αμφιβολίες.

Βαραίνουν επιθυμίες…

Μπάλες με σφραγισμένες λύσεις 

κι ουρανόθωρες εκπλήξεις…

Υψώνονται λύτρωσης ψευδαισθήσεις.

Άδεια όνειρα τρέφονται με τις ανάγκες 

και τους φόβους μας.

Λάμπουν χρυσά άστρα απόστασης

του φτωχού κόσμου 

φυσούν μακριά την απόγνωση.

Ακτινοβολούν νοσταλγία… 

με πίκρες και χαρές,

θεία ελπίδα σταλάζει στη σκέψη

που αντέχει στο φως.

Ανάσες καλπάζουν κόντρα στους ανέμους,

ιδέες ανατροπών ανθίζουν 

σε αγγέλων χέρια, φωτίζοντας τα σκότη.

Ω ποίηση μυσταγωγική

πίστης, υπομονής θαλερή φλέβα

τροφοδοτεί το αίμα,

δωρήτρια η αλήθεια του Χριστού

μες στην καρδιά μας μια ζεστή σπηλιά.

Κρατάμε το παιδί μέσα μας,

των καλύτερων ημερών αναμνήσεις

της πνευματικής μας υγείας οι φρουροί.

Είθε τ’ άστρα να γίνουν όνειρα 

και τα όνειρα ζωή…!

Μαίρη Σουρλή

Κι όμως υπάρχουν άντρες (του Παντελή Χατζηκυριάκου)

 Κι όμως κορίτσι μου, αυτό που δε σου έμαθε κανείς μέχρι τώρα, είναι ότι ανάμεσα σε όλα εκείνα τα ανδρείκελα με τα οποία ξημερώνεσαι δεξιά και αριστερά, υπάρχουν και κάποιοι άνδρες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του όρου. Τα αρσενικά εκείνα που δε θα χαραμίσουν φαιά ουσία για να μετάσχουν σε ένα φθηνό παιχνίδι επιβεβαίωσης εγωισμού, που δε διαρκεί για περισσότερα από λίγα λεπτά.

Υπάρχουν οι άνδρες, που επειδή ακριβώς είναι ήδη ολοκληρωμένοι, ψάχνουν μια επίσης ολοκληρωμένη γυναίκα για να ταιριάξουν τη μοναξιά τους και να της αφιερωθούν. Που τους αφήνουν παγερά αδιάφορους ελαφρόμυαλες “έφηβες” με μόνη μονάδα μέτρησης της νοημοσύνης τους την εξωτερική τους εμφάνιση, γιατί ο αυτοσκοπός τους είναι να αφοσιωθούν στην αγκαλιά που τους ζεσταίνει και όχι να επαληθεύονται παραμυθιάζοντας περίτεχνα μέσα από προκάτ συναισθήματα.

Υπάρχουν άνδρες, που έχουν πια μετατρέψει την εξαίρεση σε κανόνα και είναι εντάξει με αυτό. Που έχοντας αποδεσμεύσει από τη θεώρησή τους τη λογική εκείνη που συσχετίζει τον ανδρισμό με τα εφήμερα κρεβάτια τους, έχουν μάθει να κοιτούν υψηλότερα από τη μέση και τα πόδια σου και προτιμούν να χάνονται στα μάτια σου και όχι στην περιφέρειά σου. Που έχουν ξεμείνει ηθελημένα στο περιθώριο της δικής σου τάξης πραγμάτων, γιατί πολύ απλά προτιμούν το ρόλο του αφανή ήρωα, από το να πρωταγωνιστούν σε μια κενή και ρηχή πραγματικότητα.

Υπάρχουν άνδρες, που με μόνη πυξίδα τους την ειλικρίνεια και το ρομαντισμό, επενδύουν σε ένα καλύτερο αύριο μέσα από τη βασικότερη και ομορφότερη ανθρώπινη σχέση. Που προσκολλημένοι σε αξίες και ιδανικά που έχουν εκλείψει στις μέρες μας, ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κοιτώντας την ουσία και όχι το περιτύλιγμα.

Ανάμεσα λοιπόν σε όλους εκείνους τους αφελείς με τους οποίους συνωστίζεσαι καθημερινά, κάπου μέσα στις στρατιές από “ρετάλια” που εκθειάζουν κάθε τους γυναικεία κατάκτηση σαν άλλο ένα τρόπαιο της πλούσιας γυναικοσυλλογής τους, μέσα σε όλα εκείνα τα ανδροειδή που έχουν υποκαταστήσει το μυαλό τους με κάποιο άλλο ζωτικό όργανο και προτιμούν να χρησιμοποιούν το δεύτερο κατά τη διαδικασία της σκέψης, υπάρχουν κι εκείνοι οι ξεχασμένοι – ονειροπόλοι που δε θα σπεύσουν να συμπρωταγωνιστήσουν μαζί σου σε μια μικρή – αυτοτελή ιστορία δίχως αύριο.

Πριν λοιπόν αναλωθείς τελείως επιδιδόμενη στο ανούσιο αυτό καθημερινό παιχνίδι αυτοεπιβεβαίωσης σου· προτού χάσεις και τα τελευταία υπολείμματα εμπιστοσύνης σου στην προγενέστερη και ουσιαστικότερη μορφή επικοινωνίας δύο κορμιών, σκέψου, πως ίσως εκεί έξω υπάρχει κάποιος για τον οποίο είσαι μοναδική. Σκέψου, πως μπορεί κάποιος να αναζητά εσένα και όχι την επαλήθευση μέσα από την πρόσκαιρη αγκαλιά σου. Σκέψου, πως κάποιος εκεί έξω δε θέλει να γεμίσει το κρεβάτι του αλλά την άδεια σου ζωή.

Παντελής Χατζηκυριάκου